"Dahi handi" celebration on the occasion of "Janmashtami" should be celebrated as per government and judicial rules and regulation to avoid accidents

दहीहंडीची उंची आणि थरांची युक्ती   

      भगवान श्रीकृष्ण यशोदा माता आणि इतर गोपिकांचे दुध, दही, ताक यांचे त्याच्या सवगड्यांसह चौर्य करून सर्व सर्व मित्र आपासांत वाटून या दुग्धजन्य पदार्थांचा आस्वाद घेत असत. आता श्रीकृष्ण असे का करत असे ? यावर निरनिराळी मते आहेत. असेही सांगितले जाते की मथुरेचा जुलुमी राजा कंस जो नात्याने श्रीकृष्णाचा मामाच होता या कंसाच्या स्त्रीयांना म्हणे कुणी सांगितले होते की जर त्यांनी धी तूप दुध यांनी दररोज आंघोळ केली तर त्या चिरतरुण राहतील. त्यासाठी म्हणून गोकुळातून हे सर्व पदार्थ मथुरेत जात असत. यासाठीच भगवान श्रीकृष्ण ‘माखनचोर’ झाले. मग त्यात नाना कथा आल्या. भारतीय म्हणजे उत्सवप्रिय माणसे मग काय भगवान श्रीकृष्ण यांच्या कडून इतके काही शिकण्यासारखे असताना ते विसरून जाऊन आपणास लक्षात राहिली ती फक्त दहीहंडी. आता तर तीही बनवत दही आणि युरिया मिश्रीत दुधाची. अन्याय झाला तर हाती शस्त्र घ्यावेच लागते मग समोर आपले अन्यायी आप्त का असोना हा आपल्या पवित्र ग्रंथ भग्वदगीता यातील संदेश विसरून जाऊन अहिंसेच्या नको तितक्या आहारी गेलो. असो दहीहंडी हा तसा उत्साहाचा सण. परंतू या सणामध्ये राजकारण्यांनी अति उत्साह आणला मग काय करोडो रुपये आली, मोठ मोठ्याल्या रकमेची बक्षिसे आली, या बक्षीसांच्या प्रलोभोनामुळे गोविंदा पथके दहीहंडीचे उंचच उंच थरावर थर रचू लागले. मग यात अनेक अपघात झाले. अनेक जण यमसदनी गेले तर कित्येक जायबंदी झाले. थोडेफार सांत्वन करून राजकारणी मोकळे झाले आणि जायबंदी झालेले गोविंदा त्यांचे अपंगत्व घेवून एकटेच राहिले. त्यांना आधार, धीर देण्यास त्यांच्या कुटुंबा व्यतिरिक्त कुणीच नाही. चांगल्या चांगल्या तरुण मुलांचे नुकसान झाले. मा. न्यायालयाने मग दहीहंडीची उंची २० फुटांच्या वर नसावी असा निर्वाळा झाला. परंतू दहीहंडी 20 फुटांची आणि सलामी साठी वेगळा थर बिना दहीहंडीचा असा उपाय म्हणा किंवा पळवाट म्हणा याचा शोध आपल्या प्रखर बुद्धीवंत जनतेनी लावलाच. आता दहीहंडीच्या बाजूलाच केवळ एक गोविंदांचा उंच थर उभारला जाईल आणि ज्याचा थर जास्त उंच त्याला बक्षीस. म्हणजे पुन्हा जैसे थेच. मा. न्यायालयाचा अवमान आणि आपला अतिउत्साहावर पण विरजण पण नाही मग “कोई जिये या मरे हमको क्या बाबू” या प्रमाणे गोविंदां मृत्युमुखी पडो अथवा त्यांना अपंगत्व येवो आम्हास  काही पर्वा नाही . मा. न्यायालय किंवा सरकार यांच्या नियमांचे बंधन तर पाळावेच तसेच तरुणांनी व लहान असेल तर बालकांच्या पालकांनी बरे वाईट काय समजून दादा, भाऊ यांच्या आवहानास, त्यांच्या बक्षीसांच्या प्रलोभोनास बळी पडू नये. दहेहांडीचा उंच थर रचणे ही एक प्रकारची पैजच होय त्यामुळे समर्थ रामदास उक्ती “पैज होड लावू नये काही केल्या” याप्रमाणे भलतीच, अंगाशी येणारी शर्यत लावून आपल्या प्राणास मुकू नये, कुटूम्बियांवर दु:खाची पाळी आणू नये. ज्याचा हात तुटेल त्याच्या गळ्यात पडेल या म्हणीप्रमाणे ज्याला वेदना होतात त्याचा त्रास त्याला स्वत:लाच जास्त होतो. त्यामुळे “अखंड सावध असावे” सण साजरे करावे परंतू आपल्या अंगलट येणार नाही याची काळजी घ्यावी. शाळांनी, पालकांनी, मंडळांनी सर्वांच्या जीविताची काळजी म्हणून तसेच मा. न्यायालयाच्या निकालाचा सन्मान करून नियमाने व अपघात विरहीत जन्माष्टमी निमित्त असणारी दहीहंडी साजरी करावी.                                                                                      

Rakshabandhan Story of Alexander's wife Roxana and Indian King Puru (Porus)

रोक्सानाचे ‘रक्षा बंधन’

रक्षा बंधन आणि इतर सणांच्यावेळी त्या-त्या सणांशी संबंधीत ऐतिहासिक कथांचे स्मरण करणे, नवीन पिढीस त्या ऐकवणे हे महत्वाचे कार्य घरोघरी होणे अत्यावश्य आहे. शाळांमध्ये इतिहासाच्या शिक्षकांनी स्वत: उत्साहाने क्रमिक प्रकरणासोबतच इतर ऐतिहासिक गोष्टी सांगणे आवश्यक आहे. अन्यथा आपणच आपली गौरवशाली परंपरा विसरून जाऊ. अशा कथा मुलांना ऐकवल्यास त्यांना हमखास प्रेरणा मिळेल.

आता ही कोण रोक्साना? असा प्रश्न वाचकांना पडणे स्वाभाविकच आहे. कारण आपल्याला इतिहासाचे ज्ञान फारच जुजबी. शिवाजी महाराज आणि राणा प्रताप यांच्या बाबत एखाद दोन प्रसंग, घटना इथपर्यंतच आपली मजल. मागच्याच महिन्यात काही महाविद्यालयीन तरुणांना शिवाजी महाराजांच्या आजोबांचे नांव विचारले तर माहीत नव्हते. यावर काहींचे असेही मत असेल की मग यात काय झाले? परंतू जिजाऊने सुद्धा शिवरायांना पौराणिक कथा, ऐतिहासिक कथा सांगितल्याच होत्या आणि त्यामुळेच शिवाजी राजांना स्वराज्य निर्मितीची प्रेरणा निर्माण झाली. सध्या आपल्या भारतामध्ये सर्वात अत्यावश्यक असलेली गोष्ट म्हणजे मुलांना आपल्या प्राचीन कथा, पौराणिक कथा, अध्यात्मिक कथा सांगण्याची. शाळांतून अशा कथा सांगणे आता हद्दपारच झाले आहे. या प्राचीन कथांमुळे मुलांवर निश्चितच चांगला परिणाम होईल आणि त्यांची वागणूक सुधारेल. त्वरीत रागावून या मुलांचे पाउल आत्महत्या करण्यापर्यंत जाणार नाही. परंतू हा विचार करणार कोण? कुणाला मुळी वेळच नाही आहे. सर्व कसे आप-आपल्या कामात व्यस्त नाहीतर मोबाईल मध्ये तरी व्यस्त(?). साधे शिवरायांच्या आजोबाचे नांव माहीत नसलेल्या तरुणाईला ‘रोक्साना’ माहीत असणे दुरापास्तच. 

     अशा विचाराअंती रक्षा बंधनाच्या पर्वावर आठवण झाली ती रोक्साना आणि पुरू यांच्या रक्षा बंधनाच्या ऐतिहासिक घटनेची. रोक्साना तर राहिली बाजूला आणि आता हा पुरू कोण ? असा अजून एक प्रश्न अनेकांना कदाचित पडला असेल. तर काहींना थोडा “क्लू” मिळाला असेल. परंतू ज्यांना अद्यापही रोक्साना काय ? पुरू काय ? काही कळले नाही त्याना आता कळेल की जगज्जेता अलेक्झांडर अर्थात सिकंदर सध्याच्या पंजाब प्रांतात राज्य करणा-या एका तत्कालीन राजाला कैद केल्यावर व त्याच्या समोर आणल्यावर विचारतो की, “बोल तेरे साथ कैसा सूलूक किया जाए?“ यावर “जैसा एक राजा दुसरे राजाके साथ करता है?” असे बाणेदार उत्तर देणारा राजा म्हणजे पुरू अर्थात पोरस. या सिकंदरच्या पत्नीचे नांव होते रोक्साना. जग जिंकून भारतात आलेल्या आपल्या पतीला येथील लढाई मध्ये मृत्यू येवू नये म्हणून तिने राजा पोरस अर्थात पुरू यांस राखी बांधली होती. लढाईमध्ये जेंव्हा सिकंदरवर पुरू शस्त्र उगारतो आणि त्याचे लक्ष मनगटावरील राखी कडे जाते तेंव्हा त्याला रोक्साना या त्याच्या मानलेल्या बहिणीची आठवण येते आणि तो सिकंदरला अभय देतो. सिकंदरच्या मनावर येथील थोर वैचारीक परंपरा, संस्कृती याचा फार मोठा प्रभाव पडतो आणि मग तो मोहीम अर्धवटच सोडून परतीच्या प्रवासाला लागतो. असे हे रोक्सानाचे रक्षा बंधन. 

       भारतामध्ये रक्षा बंधन या सणाबाबत अनेक गोष्टी सांगितल्या जातात. द्रौपदी आणि भगवान श्रीकृष्ण, मृत्यू देवता यम आणि यमुना, महाराणी कर्णावती आणि हुमायुं यांच्या रक्षा बंधनाच्या कथा आहेत. याच  कथांच्या शृंखलेत सिकंदर पत्नी रोक्साना आणि राजा पुरू अर्थात पोरस यांच्यातील बहीण भावाच्या संबंधांची ही कथा सुद्धा आहे. रक्षा बंधन आणि इतर सणांच्यावेळी त्या-त्या सणांशी संबंधीत ऐतिहासिक कथांचे स्मरण करणे, नवीन पिढीस त्या ऐकवणे हे महत्वाचे कार्य घरोघरी होणे अत्यावश्य आहे. शाळांमध्ये इतिहासाच्या शिक्षकांनी स्वत: उत्साहाने क्रमिक प्रकरणासोबतच इतर ऐतिहासिक गोष्टी सांगणे आवश्यक आहे. अन्यथा आपणच आपली गौरवशाली परंपरा विसरून जाऊ. अशा कथा मुलांना ऐकवल्यास त्यांना हमखास प्रेरणा मिळेल तसेच एका जुन्या गीता प्रमाणे “सिकंदरने पोरससे की थी लडाई , जो की थी लडाई तो मै क्या करू ? “ अशा नीरस भावनेने इतिहासाकडे पाहू नये. 

(उपरोक्त कथेस ऐतिहासिक पुरावा नाही)

                      

Article published in Tarun Bharat Nagpur special edition "Gramoday 2016" on the occasion of its foundation day.

मेरा गाँव मेरा देश

“In Every little Village in the world there are great potential, champions who only need motivation, development and good exercise evaluation”

असे न्युझीलंडच्या एका प्रशिक्षकाने म्हटले होते.

     हिंदी भाषेत जरी गाँव म्हणजे खेडे असा अर्थ होत असला तरी मराठीत मात्र गाव म्हणजे केवळ खेडेच असा तो होत नाही.मराठीत गांव म्हणजे वसतीस्थान आणि मग ते पुढे ‘शहर’ आणि ‘खेडे’ असे विभागले जाते.शीर्षकानुसार गांव म्हणजे खेडेच असा अर्थ प्रतीत होतो.आता खेडे,गांव याचा उहापोह कशासाठी?काही वर्षांपासून खेडी ओस पडत चालली आणि शहरे फुगून राहिलीत. दिवसेंदिवस खेड्यातील तरुण शेती आणि शेतीपूरक व्यवसाय यांपासून दुरावला जातोय. खेड्यातील तरुण खेड्यातच राहून शेती आणि उद्योगधंदा करून ‘खेड्यातून नवीन विकसित भारताचा उदय’ करू शकतच नाही काय?की असे आता शक्यच नाही? असा प्रश्न आताच नव्हे तर गेल्या दीड दोन वर्षांपासून पडला आहे आणि मग "तरुण भारत"च्या “ग्रामोद्यातून भारत उदय” या संकल्पनेतून या विचांरांना अधिक चालना मिळाली. त्यासाठीच खेडी,गांव,विकास हा उहापोह. 

     खेड्यापासून भारताचा विकास करावयाचा असेल,नवीन भारत उदय करावयाचा असेल तर केवळ खेड्यातीलाच नव्हे तर सरकार आणि तमाम जनतेने ‘मेरा गाँव मेरा देश’ हा विचार स्वत:मध्ये रुजवला पाहिजे. माझे ग्राम म्हणजेच माझे राष्ट्र आहे असे आचरण केले तर सर्वच खेडी विकसित होतील आणि नव भारतोदय आपसूकच होईल. परंतु विकसित खेडी ही संकल्पना काही वाटते तितकी सोपी नाही. काहीच पोपटराव पवार, अण्णा हजारे, राजेंद्रसिंग यांसारख्या व्यक्तींनी ते करून दाखवले आहे. परंतु असा ध्यास घेणारे व्यक्ती आताशा फारसे राहिलेले नाहीत. महात्मा गांधीनी जरी “खेड्यांकडे चला” असे म्हटले असले किंवा “खरा भारत खेड्यांमधून दिसतो” असे जरी असले तरी विकासाच्या असमतोलामुळे खेडी ओस पडत असून सर्व लोक शहरांकडे धावत आहेत आणि तिथे गेल्यावर आयुष्यभर धावणे सुरूच ठेवत आहेत. शहरातील चकचकीत वातावरणाकडे ते एखादा पावसाळी कीटक ज्याप्रमाणे विजेच्या दिव्याकडे आकर्षित होतो तसे आकर्षित होत आहेत आणि त्या किटकाप्रमाणेच आयुष्य व्यतीत करत आहेत. खेड्यांमधून भारत उदय साध्य करावयाचा असेल तर ग्रामीण रोजगार, शेती यांना प्रतिष्ठा मिळवून देवून शहराकडे जाणारे युवकांचे जत्थे थोपवावे लागतील. पूर्वी कसे “उत्तम शेती , मध्यम व्यापार आणि कनिष्ठ नोकरी” अशी संकल्पना होती. या संकल्पनेचे आता उच्चाटन झाले आहे. आता सर्वांनाच हवी आहे नोकरी. कारण छोकरी मिळत नाही ना! मुलींना शेतीवाला मुलगाच नापसंत असतो. जो जगाचा पोशिंदा म्हणविला जातो तो त्यांचा पोशिंदा होईल की नाही याची त्याना शाश्वती नसते. ”मला लगीन कराव पाहिजे रेतीवाला नवरा पाहिजे“ तसे  “शेतीवाला नवरा सुद्धा पाहिजे” अशी परीस्थिती निर्माण होणे आवश्यक आहे. जुन्या काळाप्रमाणे शेतीला प्रतिष्ठा दर्शित करणारे चित्रपट निर्माण होणे सुद्धा गरजेचे आहे. निव्वळ रस्ते निर्मितीत करोडो रुपये उधळण्यापेक्षा प्रलंबित नद्या जोड प्रकल्प जर केला तर अनेक कोरडवाहू शेतक-यांना त्याचा फायदा होईल. कृषी पर्यटन हा सुद्धा व्यवसाय होऊ शकतो. शाळांतील मुलांच्या सहली ग्रामीण भागात शेती आणि तेथील शेतीपूरक व्यवसाय दाखवण्यास नेल्या गेल्या पाहिजेत. शेतीला भेट देणा-या मुलांच्या पालकाना संपर्क करून शेतकरी मग त्याच्चा माल विक्री करू शकतील. ग्रामीण भागात केवळ शेती, पूरक व्यवसाय अशा दृष्टीकोनातूनच पाहू नये. या भागातून अनेक मैदानी खेळाडू सुद्धा देशास मिळू शकतात. 

“In Every little Village in the world there are great potential, champions who only need motivation, development and good exercise evaluation”

असे न्युझीलंडच्या एका प्रशिक्षकाने म्हटले होते. गावातील युवकांना खेळाकडे, महिलांना व मुलीना त्यांच्याशी संबंधीत व्यवसायांकडे वळवणे असे पर्याय गावा सोबतच देशाचा विकास  करणारे ठरू शकतात. कुण्या एका खेडे गावात एका महिलेने “ब्युटी पार्लर” सुरु केले त्यास यश मिळेल की नाही अशी शंका तिला होती.परंतू खेड्यातील मुली व महिला यांनी भारघोस प्रतिसाद दिला आणि ती स्त्री आज यशस्वी झाली आणि तिच्या घरची परिस्थिती सुद्धा सुधारली. महाराष्ट्रात तर अनेक तरुणांनी, महिलांनी ग्रामीण भागात राहून सुधा प्रगती, उन्नती साधली आहे. इतर तरुण आणि महिला सुद्धा स्वप्रगती सोबतच देशाची प्रगती करून दाखवू शकतात गरज आहे ती वर सांगितल्या प्रमाणे “Motivation“ची म्हणजेच त्याना उत्तेजना देण्याची. त्याना फक्त सांगा पटवून द्या की आम्ही तुमच्या सोबत आहोत, “तुम्ही करू शकता” असे म्हणून त्यांच्यातील आत्मविश्वास जागुत करा आणि मग बघा.  यासाठी सर्वानीच ध्यास घेणे जरुरी आहे. खेड्यातून विकास साधून दाखविण्यासाठी गरज आहे ध्यास  घेण्याची. शासन, कृषी खाते यांनी तसा ध्यास घ्यावा.युवक खेड्यातच राहून आपले जीवन कसे समृद्ध करतील याचा विचार होणे आता अतिशय जरुरी झाले आहेत. शहरातील भरमसाठ लोकांच्या भरमसाठ गरजा कशा भागवायच्या? हा एक मोठा प्रश्न आता निर्माण होत आहे.शहरात गेलेले सर्वच तरुण काही फार ऐशोआरामाचे जीवन व्यतीत करीत आहेत असेही नाही.बहुतांश तरुण हे अत्यंत हलाखीचे जीवन शहरात घालवत आहेत.शहरात पन्नास टक्क्याहून अधिक ‘प्रच्छन्न बेरोजगार’ (पात्रतेपेक्षा कमी दर्जाची नोकरी) आहेत. या तरुणांना आता शहर सोडता येत नाही सोडले आणि पुन्हा खेड्याकडे आले तर शेतीतले ज्ञान सुद्धा यथातथाच.म्हणजे “...घर का ना घाट का”. मग शेती गिळंकृत करीत आहेत लोकशाहीने गब्बर झालेले नेते,डॉक्टर्स,अवैध सावकार.जवळपासच्या खेड्यापाड्यातून जर फेरफटका मारला तर यांच्याच जमिनी.शेतकरी गेला कुठे? या अशा अवस्थेत युवकांना शेतीचे महत्व,यशस्वी शेतक-यांची यशोगाथा हे पटवून दिले पाहिजे.‘ग्रामोद्यातून भारत उदय’ साध्या करावयाचा असेल तर गरीब शेतक-याच्या मुलांना शेती,शेतीपूरक व्यवसाय.लघु उद्योग या सर्वांच्या प्रशिक्षणासोबतच त्यासाठी सवलती, अल्प व्याजदर असलेली कर्जे देणे गरजेचे आहे.हे करतांना त्याना ‘मोफत’ ची सवय लावू नका.सरकारच्या अनेक योजना आहेत त्या चांगल्या सुद्धा आहेत परंतु त्या योग्य पद्धतीने राबवल्या जात नाहीत. या योजनांचा लाभ घेणा-यांमधून उत्कृष्ट लाभार्थीस बक्षिसे दिल्यास इतरांना सुद्धा प्रेरणा मिळेल आणि ते सुद्धा जोमाने  शेतीकडे लक्ष देतील. शासन, NGO यांनी 

हे त्यांच्या मनावर बिंबवले गेले पाहिजे. शेतक-यांकडून योजना कार्यक्षमरीत्या राबवून घेतल्या तर आणि सर्व ग्रामस्थाने फिरून खेड्यातच राहून प्रगती केलेल्या,शेतीच्या उत्पन्नाचे उच्चांक गाठलेल्या, लघुउद्योगात प्रगती केल्लेयांच्या “Success Stories” सांगितल्या पाहिजेत. त्या याशोगाथांचे “Projector Show” आयोजित केले गेले पाहिजेत.”तुमच्या खेड्याचा विकास म्हणजेच देशाचा विकास” त्यांच्या पाठीशी शासन आणि जनता उभी आहे असे त्यांना वाटले तर हा बळीराजा अधिक जोमाने कामास लागेल, तर त्याच्या मुलांना सुद्धा शेती आणि पूरक व्यवसाय करण्याची रुची कायम राहील, त्यांच्या खेडे गावालाच ते “मेरा गाँव मेरा देश” समजून विकासात्मक कार्य करू लागतील त्यातूनच मग “ग्रामोद्यातून भारतोदय” होण्यास वेळ लागणार नाही.

Article Describes about hanging photos of God & Goddess on public places, electric poles etc

देव तसे चांगले...पण खांबाला टांगले      

     गांव तस चांगल पण वेशीला टांगल या नावाचा एक जुना मराठी सिनेमा होता. गांव तस चांगल पण वेशीला टांगलं याचप्रमाणे आता मात्र शीर्षकाप्रमाणे देव तसे चांगले पण खांबाला टांगले असे म्हणावेसे वाटते.कोणत्याही शहरात जा विद्युत दिव्यांच्या तसेच दूरध्वनीचे जे काही उर्वरीत खांब आहे त्यांवर देवाचे फोटो लावलेले दिसून येतात.त्यातही एखाद्या प्रसिद्ध धार्मिक गावात आणि त्याच्या आजू बाजूच्या गांवातून हे चित्र मोठ्या प्रमाणात दिसून येते.मानव आता अतिशय देवभीरु झाला आहे असे म्हणावे लागेल.भक्ती संप्रदाय खूप जुना आहे. महाराष्ट्रात तर या संप्रदायाची फार मोठी परंपरा आहे. संतकृपा झाली| इमारत फळा आली ||

ज्ञानदेवे रचिला पाया | उभारिले देवालाया ||

नामा तयाचा किंकर | तेने रचिले ते आवार ||

जनार्दन एकनाथ | खांब दिला भागवत ||

तुका झालासे कळस |........

संत बहिणाबाई यांच्या वरील ओळींवरून आपल्याला या भक्ती संप्रदायाच्या भल्या मोठ्या काळाची माहिती मिळते.हे थोर संत महराष्ट्रात होते परंतू यांनी कधी भक्तीचा आव आणला नाही.देवाला रस्त्यावर आणले नाही.आज मात्र भक्ती,देवाचा उदो उदो,रस्ते अडवून जेवणावळी.काही प्रसंगी तर सरकारी कार्यालयाकडे जाणारे वर्ग 1,2 अधिका-यांचे रस्ते सर्रास अडवून जेवणावळी घातल्या जातात ज्यांच्या घरी दोन वेळ जेवणाची सोय असते तेच तिथे जास्त “हाणतात”.गरीब उपाशी तो उपाशीच राहतो.अन्न वाया सुद्धा किती घालवतात.तसेच जिथे-तिथे संत महात्मे,देव यांचे फोटो रस्त्यांवरील खांबांवर टांगले जातात.तुम्हाला तो देव आवडतो ना? तुम्ही त्याची भक्ती करता ना? मग त्याची विटंबना होते असे तुम्हाला वाटत नाही का?तुम्ही लावलेले देवाचे चित्र कालांतराने खराब होते आणि मग ते चित्रातील देव विद्रूप दिसू लागतात. घरी तुम्ही देवा बाबत अतिशय स्वच्छता पाळता, कुणी देवाचे खराब चित्र काढले की, कुणी त्याची विटंबना केली की तुमचा राग अनावर होतो आणि इकडे तुम्ही देवाचे चित्र टांगलेल्या खांबावर कुत्रे मुत्र विसर्जन करतात,खाली प्रचंड अस्वच्छता असते.अशा साध्या गोष्टी हे असे सर्र्रास देवाला खांबांवर टांगणा-यांच्या कशा लक्षात येत नाही ?त्याचं खांबावर किंवा त्याच्या बाजूला एखाद्या सिनेमाचे बिभित्स पोस्टर सुद्धा टांगले जाते.जे कुणी हे तथाकथीत देवाच्या भक्तीचा आव आणणारे असतील त्यांनी या वरील बाबींवर सखोल चिंतन करावे ही कळकळीची विनंती.कुठेही देवाचे फोटो टांगून आपल्याच देवाचा अपमान करू नये.कुठेही टांगून त्याची भक्ती करण्यापेक्षा माणसात देव पहा.संत गाडगेबाबा सुद्धा हाच संदेश देवून गेले आहेत. देवाला आपल्या घरी अथवा मंदिरात आदराने बसवून त्याची विटंबना थांबवा तरच तो तुमच्यावर प्रसन्न होईल असा खांबांवर टांगल्याने नव्हे.                   

Everywhere is Flood.....such situation occurs when Lord Shiva start dance "Tandao"....story of Indian Mythology ....articlee related to flood, nature and human tendency about nature

हा तर तांडवच      

             
     आताच काही वर्षांपूर्वी केदारनाथ येथे मोठा जलप्रपात होऊन मोठ्या प्रमाणात जिवीत आणि वित्तहानी झाली होती.एवढ्या मोठ्या प्रमाणात येथे निसर्गाचा कोप झाला होता की केदारनाथ बंद झाले होते.आता कुठे तेथील परिस्थिती नियंत्रणात येत नाही तोच परवा पुन्हा जोशी मठ येथे रस्त्यावर पर्वत कोसळला परंतू सुदैवाने त्यात प्राणहानी झाली नाही. परवा आपल्या महाबळेश्वरला १६ इंच पाउस पडला आणि त्यामुळे सावित्री नदीला मोठा पूर आला आणि महाड जवळील ब्रिटीशकालीन पूल वाहून गेला.रात्रीची वेळ असल्याने काही बसेस आणि लहान वहानांनी नेहमी प्रमाणे आपले वाहन हाकले परंतू पूल वाहून गेला असल्याने काही कळायच्या आतच त्यांचे वाहन थेट नदीच्या महाप्रवाहात वाहून गेले.पावसामुळे बस आणि वाहनांच्या खिडक्या प्रवासी आपसूकच बंद ठेवतात.त्या खिडक्या बंद ठेवल्याने आणखीनच प्राणहानी झाल्याची शक्यता आहे.इंग्रजांच्या काळात बांधलेल्या या पुलांचे दस्त आजसुद्धा त्यांच्याकडे सुस्थितीत असल्याने ज्या पुलांचे वय  शंभर वर्षांच्यावर झाले आहे त्या पुलांच्या बाबत इंग्रजांकडून आजही आपल्या प्रशासनास पत्रे येत असतात. परंतू आपले “प्रशासन सुस्त आणी खाऊन पिऊन मस्त” इंग्रज पुलांच्या दुरुस्तीचे पत्र पाठवतात आणि आपले प्रशासन शंभर वेळा जरी सांगितले तरी त्यावर काहीही कार्यवाही करणार नाही. काही घटना घडली की जबाबदारीचा चेंडू टेबल टेनिसच्या चेंडू प्रमाणे एकमेकांकडे टोलवायचा एवढेच त्यांना येते.असो! गेल्या चार पाच वर्षांपासून निसर्ग कोपतो आहे, मोठी हानी होत आहे. हे का घडते? तर निसर्गावर मानवाचे वाटेल तसे आक्रमण, अतिक्रमण होत आहे. पर्यटन आणि दर्शन या निमित्ताने आजकाल लोक मोठ्या प्रमाणात पर्यटनासाठी बाहेर पडत आहेत. त्यामुळे तीर्थस्थाने, पर्यटन स्थळे या ठिकाणी होणा-या प्रचंड गर्दीमुळे अनेक व्यवसाय येथे निर्माण झाले आहेत. या व्यवसायीकानी येथे नदीपात्रे, पर्वत यांवर अतिक्रमण करून त्यांची दुकाने, घरे इ. तेथे उभारली आहेत. निसर्गावर मोठे आक्रमण होत आहे, तरुण येथे मद्य प्राशन काय करतात,गोंगाट काय करतात, मोठ्या प्रमाणात कचरा काय टाकतात या सर्वांमुळे या स्थळांचे पावित्र्य भंग होत आहे.आपण निसर्गाचा आदर करणारी माणसे आहोत आता त्याचा अनादर होत आहे.देव आहे किंवा नाही हा मुद्दा आणि विषय वेगळा परंतू पौराणिक कथांतून सांगितले जाते की शंकराने जर तांडव केले तर प्रलय होतो. सतत मोठ्या प्रमाणात पाउस होतो आहे हा प्रलयच तर आहे.निसर्गाचा अनादर,निसर्गावर मात करण्याची प्रवृती यांमुळे भारतात जवळपास सर्वच राज्यात पाणीच पाणी आहे.निसर्गाच्या अनादारामुळे निसर्गातच रमणा-या भगवान शंकराने तांडव सुरु केले आहे.केदारनाथ,महाबळेश्वर,त्र्यंब्केश्वर ही सर्व भगवान शिवाचीच तर निवासस्थाने येथूनच हा जल प्रलय सुरु झाला आहे.आपण सर्वानीच सावध होण्याची नितांत गरज आहे.आपण जर निसर्गाला कस्पटासमान मानत असू तर ते त्वरीत थांबवणे आवश्यकच आहे.निसर्गापुढे कुणाचेच काही एक चालत नाही.आज शंकराने तांडव सुरु केलेच आहे आपण जर निसर्गाला भविष्यात मान दिला नाही तर तांडव करणारा हा नटराज त्याचे तिसरे नेत्र उघडेल त्यामुळे आज प्रलय होत आहे उद्या महाप्रलय होईल आणि मग शोक करणारा सुद्धा कुणी राहणार नाही.