आठवण चित्रपटांच्या
जाहीरातीची
“शाम टॉकीज मे रोजाना चार खेल....“ असा आवाज लाऊड स्पीकर वर ऐकला की कान देऊन ऐकण्याचे ते दिवस होते. कारण चित्रपटांना तेंव्हा चांगले दिवस होते. नवीन चित्रपट कोणता येत आहे याची मोठी उत्कंठा असे. चित्रपट चार-चार खेळात तूफान गर्दी खेचत असत. भारतात सिनेमा 40 च्या दशकाच्याही पूर्वीपासून आला व 90 च्या दशका पर्यन्त त्याला चांगले दिवस होते. आमचे बालपण 80 च्या दशकातले. टेलीव्हीजनचे आगमन होण्यापूर्वीचा किंवा आगमनाचा प्रारंभ होण्याचे ते दिवस होते. काही शहरांत ते आगमन झाले सुद्धा होते. नवीन सिनेमा टॉकीज मध्ये आला की त्याची जाहीरात रिक्षा फिरवून केली जात असे. सायकल रिक्षाच्या दोन्ही बाजूस सिनेमाचे पोष्टर, आत लाऊड स्पीकर मशीन, रिक्षाच्या छताच्या कोपर्‍यावर एक भोंगा टांगलेला. अशी ती रिक्षा सिनेमाची जाहीरात करीत फिरत असे. या जाहीरातीचा आवाज ऐकला की, कोणता सिनेमा लागला आहे या उत्सुकतेमुळे ती जाहिरात आबालवृद्ध लक्षपूर्वक ऐकत. सिनेमाची जाहिरात करण्याची ही अशी त-हा जवळपास सर्वच शहरांत होती. तशीच ती खामगांवात सुद्धा होती. खामगांवातील रिक्षाच्या भोंग्यावर “भँवर” असे लिहिलेले असे. किंबहुना आजही असते. लहानपणी “भँवर” म्हणजे काय ? व ते का लिहिलेले असते हे काही समजत नसे. संपूर्ण लक्ष असे ते कोणता चित्रपट लागला त्याकडे. काही मित्र तर त्या रिक्षावाल्याला थांबवून पुन्हा-पुन्हा ती जाहिरात ऐकत.कारण ती जाहीरात करणा-याचा आवाज,त्याची जाहिरात म्हणण्याची शैली होतीच तशी. अगदी खामगांवातील "अमिन सयानी" म्हटले तरी अतिशयोक्ती होणार नाही. “देखना ना भुलीये , "नसीब अपना अपना" , आप भी आईये पुरे परीवार को भी साथ लाईये” ही ओळ ऐकली की महिला वर्गाच्या हट्टामुळे संपूर्ण परीवार थिएटरला रवाना होत असे. बाल्कनी 5 रु तिकीट होते , परंतू ते सुद्धा महाग वाटत होते. सिनेमाची जाहिरात ध्वनीमुद्रीत केलेली असल्याने ती म्हणणारा माणूस मात्र कोणाला दिसत नसे. तो कोण ? कसा दिसतो ?, कुठे राहतो हे थिएटरवाले व अपवादात्मक काही जणांना ठाऊक होते. चित्रपटाची माहिती मिळते आहे ना मग जाहीरात कुणी का करेना ! असे
विनय जी,
उत्तर द्याहटवासुंदर आठवण आणि लिखाण सुध्दा।।।
अभिनंदन💐!
संजय
धन्यवाद
उत्तर द्याहटवा