Article about kalyani nagar, Pune porsche car accident case.

 सडक पे मस्ती जान नही सस्ती 

निव्वळ तरुणांचा देश म्हणून गौरव मिरवण्यात काही अर्थ नाही. देशातील तरुण कसे आहेत याचा सद्धा विचार करणे आवश्यक आहे. पैसा आहे म्हणून मुलांना गाड्या देणे, ते कुठे जातात त्यावर लक्ष न देणे किंवा दुर्लक्ष करणे यामुळे पालकांवरच पुढे दुःख व संकट येण्याची शक्यता नाकारता येत नाही.

या लेखाच्या शीर्षका सारख्या अनेक पाट्या सार्वजनिक बांधकाम विभागाने  रस्त्यांवरती लावलेल्या असतात. या पाट्या चालकाला सावध करीत असतात, वेग नियंत्रणात ठेवण्याचे आवाहन करीत असतात. परंतु या पाट्या सामान्यतः दुर्लक्षिल्या जातात. हल्लीचे तरुण तर या पाट्या वाचण्याकडे साफ दुर्लक्ष करत असतील. शिवाय मद्यधुंद अवस्थेतील चालक पाट्या वाचण्याचे तर  सोडाच वाहन सुद्धा बेजबाबदार पद्धतीने चालवत असतात. लहान मुलांच्या हाती गाड्या देण्याचे प्रमाण सुद्धा प्रचंड प्रमाणात वाढलेले आहे. परवा  पुण्यात झालेल्या अपघातामुळे हे पुन्हा एकदा सिद्ध झाले आहे. यापूर्वी हिट अँड रन च्या अनेक केसेस झालेल्या आहेत, त्यातील सलमान खानची केस तर सर्वश्रुत आहे. सलमान खानने अशीच बेदरकारपणे गाडी चालवून ती फुटपाथवर झोपलेल्या लोकांच्या अंगावर नेली होती आणि सलमान त्या प्रकरणातून सहीसलामत बाहेर आलेला आहे. परवा पुण्याला विशाल अग्रवाल या बांधकाम व्यवसायिकाचा मुलगा हा सुद्धा रात्री दोन-दोन हॉटेलमध्ये पार्ट्या साज-या करून मद्यधुंद अवस्थेत (माध्यमांवर दाखवलेल्या व्हिडिओ नुसार) कल्याणी नगर परिसर पुणे या भागातून बेदरकारपणे पोर्शा कंपनीची मोटार गाडी चालवत जात होता व त्याने दोन दुचाकीस्वारांना उडवले. त्यात एक तरुण व एक तरुणी हे मृत्युमुखी पडले. Porsche हे एका जर्मन उद्योजकांचे आडनांव असून त्याच्या कंपनीची निर्मित ही कार आहे. Porsche या शब्दाचा पोशा असा उच्चार आहे) आपल्याकडे सर्व या गाडीला पोर्शे असे म्हणतात. ही गाडी दोन सेकंदात शून्यावरून 100 असा वेग पकडू शकते. या गाडीची किंमत अडीच कोटी आहे. ही झाली या गाडीची थोडक्यात माहिती. कोट्याधीश असलेल्या विशाल अग्रवाल ने त्याच्या मुलाला ही गाडी घेऊन दिली होती. स्वतः विशाल अग्रवालला सुद्धा निरनिराळ्या गाड्यांचा छंद आहे. विशाल अग्रवालचा  मुलगा वेदांत हा 17 वर्षाचा असूनही मद्य पितो, मद्य पिऊन, RTO कडे नोंदणी न झालेली पोर्शा कार सर्व नियम धाब्यावर ठेऊन बेदरकारपणे चालवतो, म्हणजे मद्य पिण्यास तो पात्र नाही, त्यामुळे त्याच्याकडे मद्य पिण्याचा परवाना तर नसेलच, गाडी पण नोंदणीकृत नाही तरीही बेकायदेशीर कृत्ये काय करतो आणि पोलीस ठाण्यात नेल्यावर त्याला पोलीस शिक्षा म्हणून निबंध काय लिहिण्यास सांगतात, जमानत काय मिळते ? याचे तमाम जनतेला मोठे आश्चर्य वाटत आहे. असाच अपघात जर का एखाद्या सर्वसामान्य, मध्यमवर्गीय चालकांकडून झाला असता किंवा रिक्षा चालक किंवा टॅक्सी चालकाकडून झाला असता तर पोलिसांची त्याच्यासोबत वागणूक कशी राहिली असती ? असा प्रश्न पडतो. गरिबाला एक न्याय आणि श्रीमंतास वेगळा न्याय ही अतिशय लाजिरवाणी घटना आहे. या अपघातात जो तरुण आणि जी तरुणी दगावली त्यांच्या आप्तांवर काय प्रसंग ओढवला असेल याची कल्पना करवत नाही. आज आपल्या देशात सर्वत्र गुळगुळीत आणि मोठाले रस्ते होत आहेत. परंतु त्याच प्रमाणात अपघात सुद्धा होत आहेत. समृद्धी महामार्गावर सुद्धा गेल्या काही दिवसात मोठ्या प्रमाणात अपघात झालेले सर्वांनी पाहिले आहे. हे अपघात जर टाळायचे असतील तर वाहतूक अधिनियमाची अंमलबजावणी ही अत्यंत कठोर पद्धतीने होणे गरजेचे झालेले आहे. आज आपण पाहतो की वाहन चालक परवाना मिळण्याची पद्धत कशी झाली आहे. 1960 च्या दशकात एखाद्याला वाहन चालवण्याचा पक्का परवाना  मिळवायचा असेल तर त्याला आरटीओ वेगवेगळ्या पद्धतीने वाहन चालवण्यास लावायचे. त्याच्या वाहन चालवण्याचे सूक्ष्म निरीक्षण केले जायचे. आज पक्का वाहन चालक परवाना मिळवतांना अशा काही परीक्षा घेतल्या जातात का? तर त्याचे उत्तर नकारार्थी येईल. केवळ स्टेरिंग वर बसून पंचवीस तीस फुटापर्यंत गाडी चालवून दाखवली की मिळाला वाहन चालक परवाना अशी पद्धत आहे. याबरोबरच पब, हॉटेल, बार हे सुद्धा प्रचंड प्रमाणात वाढले आहेत. हे सुरू करण्याचे परवाने सुद्धा इतके सहज कसे काय प्राप्त होतात? पुण्यासारख्या विद्येच्या माहेर घरात पहाटे तीन-तीन, चार-चार वाजेपर्यंत पुण्यात शिकायला किंवा नोकरीच्या निमित्ताने आलेले हे तरुण काय दिवे लावत असतात ? असे अनेक प्रश्न व अनेक विचार या अपघातामुळे जनतेच्या मनात निर्माण झाले आहेत. मायबाप सरकारने  राज्य उत्पादन शुल्क विभाग, पोलीस प्रशासन, आरटीओ या सर्वच विभागाकडून कायद्याची कठोर अंमलबजावणी करवून घेणे जरुरीचे झाले आहे. केवळ तरुणांचा देश म्हणून गौरव मिरवण्यात काही अर्थ नाही. देशातील तरुण कसे आहेत याचा सद्धा विचार करणे आवश्यक आहे. पैसा आहे म्हणून मुलांना गाड्या देणे, ते कुठे जातात त्यावर लक्ष न देणे किंवा दुर्लक्ष करणे यामुळे पालकांवरच पुढे दुःख व संकट येण्याची शक्यता नाकारता येत नाही. विशाल अग्रवाल यांनी मोठी संपत्ती मिळवली परंतु त्या पैशांचा उपयोग वेदांत कडून चुकीचा होत होता आणि त्यामुळे वेदांतच्या गाडीखाली निरपराध तरुण मुले दगावल्या गेली. या प्रसंगावरून सर्वच तरुण वाहन चालकांनी हे लक्षात घेणे आवश्यक आहे की वाहन हे मर्यादित वेगानेच व मद्य प्राशन न करता चालवले गेले पाहिजे तसेच पालकांनी सुद्धा आपल्या अल्पवयीन मुला-मुलींना गाड्या देऊ नये, पोलिसांनी सुद्धा अल्पवयीन वाहन चालकांना पकडून त्यांच्यावर कारवाई करून, त्यांच्याकडून दंड वसूल करून शासनाच्या तिजोरीत भर घालायला पाहिजे. तुम्ही वेगाने गाडी चालवता तेव्हा स्वतःचा तर जीव धोक्यात घालताच पण दुसऱ्यांचा जीव सुद्धा धोक्यात घालता याचे भान तरुणाईला असले पाहिजे. म्हणूनच तरुण वाहन चालकांनी आपल्या डोक्यात पक्के भरून घ्यावे की सडक पे मस्ती जान नही सस्ती.

Article about maratha worrier great bajirao peahwe

 जो जीता वो बाजीराव 

सिकंदर तो विदेशी था, हम उसको याद रखते पर मुघलो को डरानेवाले, 41 युद्ध जितनेवाले पेशवा बाजीरावजी को हम याद नही रखते|

यंदाची 28 एप्रिल तारीख जवळ येत होती थोरले बाजीराव पेशवे यांचा 28 एप्रिल हा स्मृतिदिन असल्याने त्या दिवशी काहीतरी अभिवादनपर कार्यक्रम घ्यावा का ? किंवा व्याख्यान घ्यावे का? असे काहीसे वाटू लागले होते परंतु दैनंदिन कार्य व जबाबदाऱ्या यामुळे अनेक वेळा संकल्पित केलेल्या, विचाराधीन असलेल्या गोष्टी मागे पडून जातात. 28 एप्रिल जवळ येत होती तेवढ्यात माझे मित्र धनंजय टाले हे पुण्याहून आले व त्यांनी ओंकारेश्वरला जाण्याची तीव्र इच्छा प्रकट केली. मी व्यस्त असल्यामुळे त्यांनी 28 एप्रिल हीच तारीख सुचवली. त्या दिवशी रविवार पण होता. मला ओंकारेश्वर पासून 41 किलोमीटर अंतरावर असलेल्या श्रीमंत थोरले बाजीराव पेशवे या महापराक्रमी पुरुषाचे समाधी स्थळ खुणावू लागले. आमच्या ओंकारेश्वरच्या यात्रेमध्ये रितेश काळे व विशाल देशमुख हे सुद्धा सहभागी झाले. आम्ही सर्वांनी मिळून ओंकारेश्वर, रावेरखेडी आणि सियाराम बाबाजींचे भट्टयाण या स्थळांना जाण्याचे नक्की केले. सकाळी पाच वाजताच म्हणजे "पौ फटनेसे पहले" अर्थात पहाट होण्यापूर्वी. हिंदीत भल्या पहाटेस "पौ फटनेसे पहले" असे म्हणतात. ज्या सूर्यासम बाजीराव पेशव्यांचे तेज होते त्या सूर्यनारायणाची किरणे अद्याप भूमातेवर पडायचीच होती आणि आमची गाडी ब-हाणपूरच्या रस्त्याने लागली.

ब-हाणपूर, अशीरगढ किल्ला म्हणजे  "दख्खन का दरवाजा", मुघलांच्या ताब्यातील तत्कालीन मुख्य शहर, संभाजी महाराजांनी लुटलेले. अशा आठवणी मनात येत होत्या. कुठल्याही ऐतिहासिक स्थळी जातांना माझ्या मनात आपले राजे, महाराजे, सरदार, सैन्य हे धर्मरक्षणासाठी ऊन, वारा, पावसात कसे जात असतील ? जंगल, पहाडी भागातून जाणा-या अशा बिकट वाटेतून ते कसे जात असतील ?, आज आपल्याला 20 रू मध्ये कुठेही पाणी मिळते, आपल्या त्या महान पुर्व जांना सर्व सैन्य, हत्ती, घोडे, बैल यांच्या पिण्याच्या  पाण्याच्या सोयीसाठी नदी आल्याशिवाय मुक्काम ठोकता येत नसेल. असे विचार माझ्या मनात नेहमीच घोळावतात. ओंकारेश्वरच्या दिशेने आम्ही आगेकूच करीत होतो. प्रवासास लवकरच सुरुवात केल्यामुळे रस्त्याने वाहनांची वर्दळ अतिशय कमी होती. सुखकर प्रवास करून आम्ही लवकरच ओंकारेश्वरला पोहोचलो. तिथे दर्शन झाल्यानंतर मग आम्ही रावेरखेडीला प्रयाण केले. ओंकारेश्वर ते रावेरखेडी हा 41 किलोमीटरचा रस्ता आहे. रावेरखेडीला पोहोचल्यावर आम्हाला कळले की  तिथे नुकताच बाजीराव पेशवे यांच्या पुण्यतिथीचा कार्यक्रम होऊन गेला होता. त्या कार्यक्रमास मध्य प्रदेशचे उपमुख्यमंत्री येऊन गेले होते. रावेरखेडीला माझी ही दुसरी भेट होती पण माझ्या समवेतच्या मित्रांची मात्र ही पहिलीच भेट होती त्यामुळे ते तिघे तर जास्त उत्सुक व उत्साही दिसत होते. आम्ही त्या अशा एकमेवाव्दितीय महान अपराजित योद्धयाच्या समाधीचे दर्शन घेतले की जो 41 मैदानी लढायांमध्ये हारला नव्हता. एकही सैनिक न गमावता बाजीरावांनी जिंकलेली पालखेडची लढाई तर आजही विदेशी इतिहासात शिकवली जाते. अशा बाजीरावांच्या समाधीच्या जवळच्याच पेशवा टी स्टॉलच्या दयाराम पवार यांनी स्वतःहून दिलेली रक्त पुष्पे बाजीरावांच्या समाधी स्थळी अर्पण करून त्यांना नमन केले नंतर आम्ही आजूबाजूचा परिसर न्याहाळला.

"गंगा पुण्य कनखले, सरस्वती कुरुक्षेत्रे

ग्रामे वा अरण्ये, रेवा सर्वत्र पुज्यते"

अशा नर्मदा नदीच्या विस्तीर्ण पात्रावरून दृष्टी हटत  नव्हती. तिथून निघणार तोच आम्हाला बाजीरावांचे चित्र टी-शर्ट वर असलेले काही तरुण दिसले. माझी उत्सुकता वाढली, मी चौकशी केली असता, "जय बाजीराव, मैं संतोष तिवारी, आफ्रिकासे आया हुं |" माझी उत्सुकता आणखी वाढली अधिक चौकशी केली असता त्यांनी सांगितले की, "मै कई सालोसे बाजीरावजी की समाधीपर उनकी पुण्यतिथी के दिन रावेरखेडी को आफ्रिका से आता हुं| वैसे मैं भिलाई से हुं|" असे त्यांनी सांगितले. त्यांच्या समवेतच्या काही तरुण व किशोरवयीन मुलांनी सुद्धा बाजीरावांचे चित्र असलेला टी-शर्ट परिधान केला होता. त्यातील मथुरेच्या एका तरुणानी मला सांगितले की आम्ही एक नवीन नारा बनवला आहे तो म्हणजे "जो जीता वो बाजीराव" त्यांनी आमच्याकडून तसे म्हणवून सुद्धा घेतले. "सिकंदर तो विदेशी था, हम उसको याद रखते पर मुघलो को डरानेवाले, 41 युद्ध जीतनेवाले पेशवा बाजीरावजी को हम याद नही रखते" अशी अत्यंत समर्पक पुष्टी त्यांनी केली. त्यांचे म्हणणे अगदी खरे होते थोरल्या बाजीराव पेशव्यांनी छत्रपती शिवाजी महाराजांनी स्थापन केलेल्या स्वराज्याचा विस्तार केला. भारतभर मराठा साम्राज्य प्रस्थापित केले, मुघलांना जेरीस आणले, एकही लढाई हरले नाही अशा बाजीरावांची महाराष्ट्रात मात्र नेहमीच उपेक्षा झाली आहे. बाजीरावांबद्दल अत्यल्प अशी माहिती महाराष्ट्रवासीयांना आहे. त्यांची समाधी रावेरखेडी येथे आहे हे सुद्धा अनेकांना ठाऊक नाही. परंतु त्याच वेळी देशाच्या इतर राज्यातून आलेले अमराठी तरुण मात्र बाजीरावांच्या पराक्रमाने भारावलेले असे दिसत होते. गत काही वर्षात महाराष्ट्रात झालेल्या राजकारणामुळे महाराष्ट्रातील थोरपुरुष, महापुरुष, लढवय्ये ऐतिहासिक पराक्रमी पुरुष यांना विविध जातींमध्ये विभागले गेले. परंतु महाराष्ट्रातील पराक्रमी लोकांबद्दल इतर राज्यातील अमराठी लोकांना मात्र नितांत आदर आहे. याचे अजून एक उदाहरण म्हणजे सावरकरांवरील सिनेमा. सावरकर हा सिनेमा हरियाणातला रणदीप हुडा काढतो आणि महाराष्ट्रातीलच काही नतद्रष्ट मात्र उगीच सावरकरांची अवहेलना करीत असतात. त्याचप्रमाणे बाजीरावांच्या पुण्यतिथीला देशाच्या इतर राज्यातून तरुण येतात परंतु महाराष्ट्रातले तरुण मात्र तिथे अभावानेच आढळतात. संतोष तिवारी यांना मी त्यांच्या समाज माध्यमांवरील खात्याबद्दल विचारले असता त्यांनी त्यांच्या फेसबुक खात्याचे नाव "बाजीराव बल्लाळ" आहे असे सांगितले. हे ऐकून तर मी अवाकच झालो. मला त्यांच्याबद्दल अधिकच आदर वाटू लागला. श्री तिवारी फेसबुक या समाज माध्यमाचा उपयोग बाजीरावांचा महिमा, त्यांची कीर्ती जगापुढे यावी म्हणून करीत आहे हे किती कौतुकास्पद आहे, नाही का ? समाधी स्थळाचा कारभार पाहणाऱ्या कर्मचाऱ्यांना सुद्धा त्यांनी काही सूचना दिलेल्या आम्हाला दिसल्या. या ठिकाणी एका आश्रमात आम्हाला चविष्ट असे बाजीराव भोजन सुद्धा मिळाले. झुणका आणि पोळी असे ते साधे जेवण मोठे रुचकर लागले. पत्रावळीवर ते भोजन करतांना मला हातावर हुर्डा खाणारे व पुढच्या मोहिमेवर जाणारे बाजीराव आठवत होते. भोजनोपरांत काशीबाई यांच्यासाठी बाजीरावांनी बांधलेल्या शिवमंदिराचे दर्शन घेऊन आम्ही सियाराम बाबा यांच्या भट्टयाण या ठिकाणी गेलो. तपमान भरपूर होते आणि वेळ पण सकाळी ज्याचे आगमन होण्यापूर्वी आम्ही निघालो होतो त्या सुर्यास्ताची झाली होती. अंगात ताप  असतांना नर्मदा नदीत कशाची तमा न बाळगता बाजीराव पोहण्यासाठी झेपावले होते त्याच नर्मदा मायीत बाजीरावांचे स्मरण करत, त्यांना वंदन करीत आम्ही सुद्धा झेपावलो. क्षणात सर्व उष्मा दूर झाला. मासोळ्या अंग चाटून जाऊ लागल्या, नर्मदेच्या त्या थंडगार पाण्यातून बाहेर निघावे वाटत नव्हते. नर्मदेच्या त्या पाण्यामुळे  अंगी नवचैतन्य आले, थकवा लांब पळाला आणि "जो जीता वो बाजीराव" हा मंत्र ध्यानी घेऊन आम्ही  गच्छंतीचा प्रवास सुरू केला.