Article describes about Gurmeet Ram Rahim Baba

"राम”के भक्त “रहीम”के बंदे.....

एखादी घटना घडली की लोक त्याबाबतची भाष्ये, मते इ. आज कालच्या तंत्रसमृद्ध तसेच विविध दळण-वळण साधनांनी परिपूर्ण असलेल्या काळात त्वरीत व्यक्त होतात. त्यामुळे वृत्तपत्रात सदर लिहिणा-याला त्याच विषयावर लिहिणे कठीण होते किंवा लेखन पुनरावृत्ती होण्याची शक्यता असते. तसेच माध्यम समृद्धीमुळे विषय लवकर “शिळा” होत असल्याने वाचक वाचतील की नाही याचा सुद्धा विचार लेखकाला करावा लागतो. आजचा गुरमीत राम रहीम बाबा हा तसाच एक विषय. या ढोंगी बाबावर न्यायालयाने बलात्काराबाबत 25 ऑगष्ट रोजी दोषी ठरवले तसेच २८ रोजी त्याला १५ वर्षानंतर १० वर्षाची शिक्षा व काही लाख रु दंड ठोठावला. १५ वर्षानंतर होणारी हि शिक्षा असल्याने सौम्यच म्हणावी लागेल.25 ला आरोपी बाबा राम रहीमच्या समर्थकांनी म्हणा का भाडोत्री गुंडांनी म्हणा जो हिंसाचार केला तो पहावा लागणे हे आपणा सर्व भारतीयांचे दुर्दैवच आहे. या हिंसाचारात 38 लोक ठार झाले. एखाद्या आरोपीच्या समर्थनार्थ निघणा-या या जमावावर सुद्धा देशद्रोहाचे गुन्हे का नोंदवू नयेत? मुळात आसाराम. रामवृक्ष, रामपाल, राधे माँ आणि आता राम रहीम सारखे बाबा “पनपतातच” कसे ? याचे कारण सर्व पक्षातील लोकप्रतिनिधी हेच आहेत आणि त्यानंतर भारतातील दुधखुळी जनता आहे. अक्कल गहाण ठेवून जनता यांच्या मागे इतकी वेडी कशीच काय होते? की या वेडेपणाला लैगिकता किंवा पैस्यांची किनार आहे? बाबाच जर अश्लील चाळे करीत असेल तर त्याचे समर्थक सुद्धा तसेच असण्याची शक्यता नाकारता येत नाही. हे बाबा लोक स्वत:चे प्रस्थ एवढे वाढवतात की राजकारणी सुद्धा मतांच्या भिक्षेसाठी यांच्या पायाशी लोळण घेतात आणि येथूनच सुरुवात होते यांच्या स्वत:च्या समांतर सत्ता स्थापनेची. मग हजारो एकरांची जमीन यांना विनासायास मिळते, हे स्वत:च्या अग्निशमन गाड्या. स्वत:चे प्लास्टिक चलन, थिएटर , मॉल बनवतात , थिल्लर गाणी रचतात, गातात आणि चित्रपटात सुद्धा अभिनय करतात , चित्रपट निर्माण करतात. इतर क्षेत्रात आपले जाचक नियम अटी लादणारे शासन या बाबा लोकांवर आणि त्यांच्या आश्रमांवर का नाही निर्बंध लादत? शासन सर्वात जास्त टपले असते पापभिरू शाळा कर्मचा-यांवर.कधी शाळा   कर्मचा-यांवर शिक्षण हक्क कायदा तर कधी “अतिरिक्त” ची गदा , कधी पट पडताळणीची भीती तर कधी संच मान्यतेची टांगती तलवार, कधी 2005 नंतर लागलेल्या कर्मचा-यांना भीती तर कधी सेवानिवृत्त्ती वेतन मिळेल की नाही याची भीती. शिक्षण क्षेत्रातील कर्मचारी आणि इतर सामान्य यांना कायदाच्या बडगा उगारून सतत दडपणाखाली ठेवले जाते. अशी भीती या अनैतिक कृत्ये करणा-या बाबा आणि त्यांच्या आश्रमांना कधी दाखवली जाईल? की बाबा आणि त्यांच्या आश्रमांना कायद्याचा धाक दाखवण्याची हिम्मत सरकारमध्ये नाही? कुणीही येतो बाबा बनतो करोडोची माया जमवतो, अवैध शस्त्रे बाळगतो, स्वत:ची सेना काय बनवतो आणि हे सर्व होईतो शासन आणि आपली गुप्तचर यंत्रणा काय झोपा काढ़ते? असे प्रकार घडतात तेंव्हा या नाकर्त्या राजकारण्यांना आणि शासकीय कायदा व सुव्यवस्था राखणा-या व त्यांच्या गुप्तचर यंत्रणांना लाज वाटली पाहीजे.हे बाबा नंतर स्वत:च्या बचावासाठी कोर्टापुढे आपल्या नपुंसकतेच्या शिखंडीला उभे करतात.निदान तेंव्हा तरी यांच्या भक्तांच्या व समर्थकांना आपण असल्या नपुंसकाच्या मागे लागल्याचा पश्चाताप वाटला पाहीजे तर उलट हे नालायक, नतद्रष्ट बाबा समर्थक हिंसाचार करतात. सर्जिकल स्ट्राइक , नोटाबंदी असे ठोस निर्णय घेणा-या मोदींनी आता संपूर्ण देशातील या तथाकथीत बाबा आणि त्यांच्या आश्रमांवर व त्यांच्या समर्थकांवर कायद्याची कडक अंमलबजावणी करण्याची जनतेची अपेक्षा आहे. 50 वर्षांपुर्वी कवी प्रदीप यांनी “देख तेरे संसार की हालत क्या हो गयी भगवान” या गाण्यात “ “राम”के भक्त “रहीम”के बंदे रचते आज फरेब के फंदे” अशी ओळ लिहिली होती ती या गुरुमीत राम रहीम बाबानी खरी करून दाखवली.

In the memory of traditional photo albums

अल्बम आणि आठवणी

      अल्बम या शब्दाला समानार्थी मराठी शब्द काही ठाऊक नाही परंतू अल्बम म्हटले की आठवण हा शब्द हमखास आठवतोच कारण अल्बम बघितला की अनेक आठवणी ताज्या होतात. आता तर अल्बम मधील फोटो पाहून जुन्या आठवणी येण्याऐवजी अल्बमच्याच आठवणी काढण्याचे दिवस आले आहेत. नाही म्हणायला अल्बम काही अगदीच संपुष्टात आला का कालबाह्य झाला असेही नाहे. अल्बम आहेत परंतू आता केवळ साखरपुडा आणि लग्नकार्यापुरता सीमित.पूर्वी  कॅमे-यांचा सुळसुळाट झालेला नव्हता किंवा कुणीही कॅमेरा घेईल अशी ऐपतही नसायची मग गावातील “फोटो स्टुडीओ” मध्ये एका वेताच्या खुर्चीत पायाला आडी मारून “साधना कट” केलेली  कन्या, लाकडी घोड्यावर एक पुत्र विराजमान, एक मुल आईच्या कडेवर आणि एक बापाच्या असल्या स्वरूपाचा परिवाराचा फोटो काढला जात असे. परिवार मोठा असे “हम दो हमारे दो” चा जमाना नुकताच सुरु झाला होता.”हम दो हमारा एक” चा जमाना येण्यास अजून अवकाश होता. प्रत्येक घरी दरवर्षी असे काही फोटो निघत. क्वचित मीना बाजार आला की एखाद्या नटी सोबत नाहीतर मग मोटरसायकलवर बसून आणि लहान मुलाला चंद्रावर बसवून फोटो काढले जात असत.माझ्या एका मित्राने अमिताभचे बोट धरून फोटो काढला होता आणि नंतर मग त्याने तो कसा मुंबईला गेला,अमिताभ कसा भेटला अशा कथा रंगवून सांगितल्या होत्या.एकदा मीना बाजार मध्ये गेल्यावर मला सुद्धा अमिताभ भेटला परंतू मी त्याचे बोट काही धरले नाही हो मोटरसायकलवर दोन बहिणींना मात्र घेऊन बसलो होतो. अशाप्रकारे काढलेली छायाचित्रे मग दोन काळ्या जाड पानांच्या मध्ये एक पातळ पारदर्शक पांढरा कागद असलेल्या अपभ्रंशात “अल्बॉम” नांव असलेल्या पुस्तकात लावत असत. कालांतराने तो  “अल्बॉम” नसून अल्बम असतो असे समजले. प्रत्येक काळ्या पानावर दोन किंवा तीन छायाचित्र त्या अल्बम मध्ये लावता येत. फोटो लावण्यासाठी चार कोप-यावर चार अशी सुंदर कलात्मक कागदी फुले असत. ही फुले त्या अल्बमवर चिकटवायची आणि त्यामध्ये फोटो लावायचा अशी योजना.अल्बम मध्ये सर्व कृष्ण-धवल छायाचित्रे पाहतांना आपण सुद्धा जुन्या काळात तर नाही गेलो ना असे वाटायचे. छायाचित्रे असलेला अल्बम मग कुणी नातेवाईक, पाहुणे मंडळी आले की तल्लीन होऊन पहात बसत. सर्व कामे आटोपली की अल्बम निघत असत आणि चहाचे घोट घेत जुन्या आठवणींना उजाळा मिळत असे. हळू-हळू तंत्रज्ञान विकसित झाले रंगीत फोटो निघू लागले, अल्बमने सुद्धा आपले स्वरूप बदलले  ब्लॅक अँड व्हाईट फोटोंची जागा कलर फोटोने घेतली.तरीही काही दिवस स्वस्त असल्यामुळे ब्लॅक अँड व्हाईट तंत्र अस्तित्वासाठी धडपड करीतच होते परंतू काळासामोर कुणाचे चालते? ब्लॅक अँड व्हाईट तंत्र नामशेष झाले. भ्रमणध्वनी मध्येच कॅमेरा आला एका क्षणात फोटो फेसबुक आणि व्हॉटस ऍप द्वारे जगभरात कुठेही पाठवता येणे शक्य झाले आणि अल्बमची क्रेज गेली दीर्घकाळ फोटो जतन करणे संपले. पटला तर ठेवला नाही तर डीलीट. काढलेल्या फोटोची प्रिंट काढून त्याला अल्बम मध्ये लावण्याची सवड लोकांना मिळेनाशी झाली. पेटीतील अल्बम काढून पाहुण्यांसोबत चहाचा घोट घेत फोटो पाहण्याचे दिवस हद्दपार झाले. ज्ञानेश्वर माऊलींनी ज्या पैल तोगे कोकणा-या काऊ ला शकून घेण्यास सांगितले होते तो सुद्धा आता क्वचितच ओरडतो आणि पाहुणे सुद्धा क्वचितच येतात.यतकदाचित पाहुणे आलेच तर आपले फोटो आपणच आधी शेअर केल्याने त्यांनी पहिले असतात मग काय ज्याची-त्याची मान आप-आपल्या मोबाईल मध्ये. एकवेळेस मोठी माणसे तरी काही संवाद साधतील परंतू किशोरवयीन आणि तरुण मुले त्यांच्या मोबाईल मध्ये गर्क असतात.कपातील चहा थंड होत असतो आणि माळावर अडगळीत आजी आजोबांचे, आपल्या लहानपणीचे, मीना बाजारातील फोटो असलेला अल्बम धूळ खात स्वत:ला महत्व असलेल्या दिवसांच्या आठवणीत कुढत असतो, आणखी कुजत असतो.

Infosys's Narayana Murthy's wife Mrs Sudha Murthy is renowned for her Simple Living, Writing and Social Work. Article Enlightening on her simple living

साध्या-सुध्या(धा) मूर्ती

   आपल्या भारतात साधी राहणी असलेले अनेक व्यक्ती होऊन गेले आणि आजही आहेत. बाह्य जगतातील

चमकधमक त्यांना आकर्षित करीत नाही. महात्मा गांधींपासून तर आताच्या बाबा आमटे, साधनाताई,श्री व सौ प्रकाश आमटे यांच्या पर्यंत. तशी तर ही यादी फार मोठी होईल पु.ल.देशपांडे, नाना पाटेकर,मेधा पाटकर व इतरही अनेक यात समाविष्ट आहेत. याच यादीत एक नांव अजूनही आहे ते म्हणजे कर्नाटकातील कुळकर्णी दाम्पत्याची कन्या व Infosys च्या मालकीणबाई सुधा मूर्ती. सुधा मूर्ती या तशा उत्कृष्ट लेखिका आणि सामाजिक कार्यकर्त्या म्हणून देशात सर्वज्ञात आहे. “वाईज अॅण्ड अदरवाईज”,“डॉलरबहू”,”सुकेशिनी” अशी त्यांची पुस्तके गाजली आहेत.इयत्ता सातवीच्या महाराष्ट्र महामंडळाच्या मराठीच्या पुस्तकात त्यांच्या एका गोष्टीचा पाठ म्हणून सुद्धा समावेश केला आहे. अनेक लोकांना त्यांनी त्यांच्या संस्थेतर्फे मदत केली आहे.त्यांचे आणखी एक वैशिष्ट्य परवाचा तरुण भारत वाचतांना समजले ते “एकवीस वर्षांपूर्वी घेतली शेवटची साडी” अशा शीर्षकाची बातमी वाचून.कुणालाही वाचताक्षणी खरी वाटणार नाही अशी ती बातमी होती.साड्या हा बायकांच्या अत्यंत आवडीचा विषय.आपली साडी सर्वांपेक्षा वेगळी असावी असा त्यांचा नेह्मीचा प्रयत्न. साड्यांचा संग्रह करण्याची आवड सर्व बायकांमध्ये सारखीच असते.

सुधा मूर्ती यांना मात्र शेवटची साडी खरेदी करून आता तब्बल एकवीस वर्षे झाली आहेत.श्रीमंतांचे कपडे,त्यांची खरेदी हे आपण अनेकदा वाचतच असतो.भारतातील श्रीमंत महीलांपैकीच एक असेलेल्या सुधा मूर्ती यांनी मात्र एकविस वर्षात एकही साडी घेतली नाही.एकवीस वर्षांपूर्वी त्या काशीला गेल्या होत्या.या क्षेत्री एखादी आवडीची वस्तू त्यागावी असे त्यांना कळले आणि त्यांनी साडी खरेदीचा त्याग केला.अनावश्यक खर्चाचा त्याग केला तर आपल्या जवळील शिलकीतून गरजूंना मदत करता येते असे त्यांचे तत्व.1981 मध्ये Infosys कंपनीची सुरुवात सुद्धा त्यांनी जमा केलेल्या 10000 रुपयांतूनच झालेली आहे.आपले पती नारायण मूर्ती जे आता अब्जावधींची उलाढाल करतात त्यांना सुधा मूर्ती यांनी ते 10000 रु दिले होते.त्यांची साधी राहणी पाहून प्रश्न पडतो की,साधे राहण्याची ही अंत:प्रेरणा येते तरी कुठून? याचे उत्तर 

शोधू जाता हेच लक्षात येते की ज्यांना पै-पैची किंमत आहे,ज्यांना पैसा आणि भौतिक सुख म्हणजे सर्वस्व वाटत नाही,ज्यांना नश्वरता आणि अध्यात्म कळले आहे,ज्यांना गरीबी काय असते याची जाणीव आहे त्याच लोकांना हे जमू शकते.आताच्या जाहीरातींना भुलून दिवसापरत आवश्यकता नसतांनाही “शॉपिंग” करणा-

यांना,भौतिक सुखातच रममाण होणा-यांना ते शक्य नाही.“हे घेऊ का ते घेऊ, दुकान उचलून सारे नेऊ” याप्रमाणे आता सर्वांची गत झालेली आहे.चपलांचे अनेक जोड,“एक नूर आदमी आणि दस नूर कपडा” एवढे प्रत्येकाचे कपडे,साड्यांनी भरलेली कपाटे,शेजा-याने अमुक वस्तू घेतली काय? मग माझ्याकडे पण ती वस्तू असलीच पाहिजे असा परिस्थिती नसतांनाही असलेला अट्टाहास अशीच स्थिती आता सर्वत्र दिसत आहे. कुणी काय घ्यावे? आणि कुणी किती खरेदी करावी आणि किती करू नये? हा ज्याचा-त्याचा वैयक्तिक प्रश्न.या

तंत्रसमृद्ध परंतू मनाची शक्ती लुप्त झालेल्या काळात कुणाला काही सांगावे,उपदेश द्यावा अशी आताची परिस्थिती नाही.“आमच्या जवळ आहेत पैसे,म्हणून आम्ही घेतो,तुम्ही कशाला नसता सल्ला देता” असेही उत्तर मिळू शकते व सल्ला देणा-यास मूग गिळून गप्प बसावे लागू शकते.“गरज असेल तर घ्या, वस्तू जपून वापरा किंवा टिकवा” असा जमाना गेला.परंतू आजही सुधा मूर्ती यांच्या सारख्या लोकांच्या समाज कार्य,साधेपणा,सचोटी अशा आशयाच्या सकारात्मक बातम्या वाचल्या की त्या जनतेला प्रेरणा देऊन जातात.साधी राहणी आणि सचोटी हा गुण सुधा मूर्ती यांच्यात बालपणापासूनच आहे.त्यांच्या या गुणांना तसेच त्यांच्या सामाजिक कार्याला मानाचा मुजरा.

Raj Thakre Speech on the occasion of 95th Birhtday of The Great Legend historian Shivshahir Babasaheb Purandare

खरंच दुर्दैव !

     “बाबासाहेब पुरंदरेंना पोलीस संरक्षणात फिरावं लागणं हे दुर्देव“ अशी खंत मा. राजसाहेब ठाकरे यांनी महाराष्ट्र भूषण बाबासाहेब पुरंदरे यांच्या 95 व्या वाढदिवसाच्या कार्यक्रमात 29 जुलै रोजी व्यक्त केली. खरेच हे दुर्दैवच आहे. ज्यांनी पूर्ण हयात शिवव्याख्यानं आणि शिवचरित्र लिहिण्यात घालवली, त्या बाबासाहेब पुरंदरेंना महाराष्ट्रात पोलीस संरक्षण घेऊन फिरावं लागत असेल तर देशात सर्वात जास्त सुसंस्कृत म्हणून सतत स्वत:चीच पाठ थोपटणा-या महाराष्ट्राचे हे दुर्दैवच म्हणावे लागेल या दुर्दैवाचे आपण सर्वच दुर्दैवी असे साक्षीदार आहोत.विलेपार्ले, मुंबई  मधील दीनानाथ मंगेशकर नाट्यगृहात बाबासाहेब पुरंदरे यांच्या 95व्या वाढदिवसानिमित्त ‘शिवशाहीर सन्मान सोहळा’ पार पडला राजसाहेबांनी आपल्या मनातील खंत तेथे बोलून दाखवली.कार्यक्रमाला सचिन तेंडुलकर सुद्धा उपस्थित होता.आपल्या भाषणात राजसाहेब म्हणाले “शिवाजी महाराजांचा इतिहास घराघरांत पोहोचवणारे बाबासाहेबच एकमेव आहे तरीही काही मंडळींकडून जातीपातीची लेबल लावून आरोप केले जात आहेत. एकीकडे शासन त्यांना महाराष्ट्र भूषण पुरस्काराने गौरवते तर  दुसरीकडे त्यांच्याच महाराष्ट्रात त्याच बाबासाहेबांना पोलीस संरक्षणात महाराष्ट्रात फिरावं लागतं, काही लोकांना केवळ आरोप करायचे असतात. ज्यांनी पेशव्यांचा इतिहास न लिहिता महाराजांनी केलेल्या अचूक गोष्टी सर्वाना ज्ञात व्हाव्या म्हणून शिवाजी महाराजांचा इतिहास लिहिला,अशा माणसाभोवती जातीपातीची भुते नाचवता ?  राजसाहेबांनी व्यक्त केलेली ही खंत अगदी योग्य आहे.एक खंत अशीही आहे की कोणत्याही व्यक्तीच्या, मग गल्लीतील मिसरूड न फुटलेली मुले असोत वा तथाकथित उदयोन्मुख नेते असोत यांच्या वाढदिवसाच्या जाहिरातीसाठी आपले कॉलम.आपली पाने खर्ची घालणा-या वृत्तपत्रांनी बाबासाहेबांच्या सन्मान सोहळ्याच्या वृत्तासाठी थोडीही जागा देवू नये! काही अपवाद वगळता दुरचित्रवाहिन्यांनी सुद्धा बाबासाहेबांचा वाढदिवस आणि सन्मान सोहळ्याला म्हणावी तशी प्रसिद्धी नाही दिली.

आपण पूर्वापार पहात आलो आहे की राजे महाराजांच्या काळापासून प्रज्ञावंत व्यक्तींचा सतत सन्मान होत आलेला आहे.बुद्धिमान लोकांना राजाश्रय असे. राजा आणि प्रजा दोघेही जात-पात विसरून प्रज्ञावंतांना सन्मान देत असे. अकबराच्या दरबारात बिरबलला मान होता.त्याचा तर अनेक गुणी लोकांचा नवरत्न दरबारच होता.शिवाजी महाराजांनी सुद्धा कवी भूषण आणि इतर कलाकारांचा सन्मान केलेला आहे.विजयनगरचा राजा कृष्णदेवराय यांच्या दरबारी तेनाली राम होता.अजून इतरही अनेक दाखले आहेत.महाराष्ट्र मात्र हे सर्व विसरत चालला आहे. काही लोक विद्वान व्यक्तीचे वय, त्याची विद्वत्ता, त्याचा अभ्यास, त्याची सेवा, त्याची अभ्यास निष्ठा, त्याचा व्यासंग , काहीही एक न पहाता, न विचार करता त्याच्यावर आरोप करतात. भाषा सुद्धा चांगली नसते. या महाभागांनी आता विद्वानांचा आदर करणे देखील सोडले आहे.  

“स्वगृहे पूज्यते मूर्खः स्वग्रामे पूज्यते प्रभुः

स्वदेशे पूज्यते राजा, विद्वान् सर्वत्र पूज्यते 

अशी आपली संस्कृती असूनही मतांच्या भिक्षेसाठी राजकारण्यांनी आता संपूर्ण देशात “जात सर्वत्र पूज्यते” अशी दयनीय स्थिती निमार्ण करून ठेवली आहे. वयाच्या 95 व्या वर्षीही इतर देशातील पुस्तकांत शिवाजी राजांबद्दल काय लिहिले आहे हे अभ्यासून थरथरत्या हातांनी लिखाण करणा-या विद्वान बाबासाहेब पुरंदरे यांना वाढदिवसाच्या हार्दिक शुभेच्छा. त्यांच्या वाढदिवसाच्या पार्श्वभूमीवर “विद्वान् सर्वत्र पूज्यते” यानुसार ईश्वर आपणा सर्वाना विद्वानांना पूजण्याची सद्बुद्धी प्रदान करो तसेच कुण्याही विद्वानावर पोलीस संरक्षणात फिरावं लागण्याच दुर्देव न येवो ही प्रार्थना.“