Article on a song about God Hanuman written by veteran Marathi film maker Dada Kondke

दादा कोंडकेंचे अजरामर भक्तीगीत 

     हिंदी व मराठी चित्रपटसृष्टीतील प्रतिभावंतांनी फुलून आलेल्या प्रतिभेमुळे लिहिलेली गीते, त्यांचे संगीत, दिग्दर्शन प्रतिभा यांचे अनेक किस्से आहेत. सुरेश भट, हृदयनाथ मंगेशकर, सी रामचंद्र, हसरत जयपुरी, शैलेन्द्र यांच्या काव्यस्फूर्तीच्या गोष्टी अनेकांना ठाऊक आहेत. मराठीतील “लिजेंड” दादा कोंडके यांचे सुद्धा असे अनेक किस्से आहेत.  दादा कोंडके यांचे चित्रपट म्हटले की विनोद आणि त्यातल्या त्यात द्विअर्थी विनोदच आठवतो. अभिनयाचे कुठलेही प्रशिक्षण न घेतलेल्या दादांनी ऐतिहासिक, पौराणिक आणि ग्रामीण पार्श्वभूमी असलेले चित्रपट पाहून काहीश्या विटलेल्या प्रेक्षकांना अनेक “सिल्व्हर ज्युबिली हिट” असे विनोदी मराठी चित्रपट दिले आहेत. त्यांच्या चित्रपटांनी पिटातील प्रेक्षकांना भरभरून मनोरंजन दिले. सेन्सॉरला सुद्धा त्यांचे चित्रपट डोळे सताड उघडे ठेऊन व कान देऊन पहावे लागत असत. दादांचा तसा एकही चित्रपट आजपावेतो पाहण्याचा योग काही आला नाही. कारण दादांच्या ऐन बहरात असतांना आम्ही लहान होतो व रॉयल्टीचा वाद, कोर्टातील प्रकरणे यांमुळे त्यांचे चित्रपट दूरदर्शन वर येत नव्हते. दादा सुद्धा जात्याच प्रतिभावंत. अभिनयाची प्रतिभा तर होतीच शिवाय त्यास विनोदाची झालर. याच विनोदाच्या बादशाहाची प्रतिभा एकवेळी फुलली आणि सतत हिट विनोदी चित्रपट देणा-या दादांना एकदा प्रवासात असतांना चक्क एक भक्तीगीत सुचू लागले.त्यांनी ताबडतोब पेन आणि कागद हाती घेतला आणि त्यांचा पेन कागदावर सरसर फिरू लागला आणि त्यांच्या लेखणीतून एक अजरामर भक्तीगीत प्रसवले गेले. ते गीत म्हणजे “अंजनीच्या सुता तुला रामाचे वरदान...” . गेल्या अनेक वर्षांपासून महाराष्ट्र्वासियांना या गीताने खूप आनंद दिला आहे. “तुमचं आमचं जमल” या चित्रपटातील दादा कोंडके रचीत हे मराठी गीत पंजाबी महेंद्र कपूरने असे ठसक्यात गायले आहे की जणू दादा स्वत:च गात आहे असा भास होतो.जत्रेतील टूरिंग टॉकीजच्या पडद्यावर ग्रामीण भागातील

एक हनुमंत भक्त सुंदर शब्दात, भक्तीरसात बुडून जात हनुमांचे वर्णन करीत हे भक्तीरसाने ओतप्रोत भरलेले गीत गातांना बघून तत्कालिन सिने रसिक सुखावला होता व आजही हेच गीत यु-ट्युबवर पहातांना सुद्धा सुखावतो. आजही हे गीत तितकेच ताजेतवाने वाटते. गीत पहातांना म्हणा किंवा ऐकतांना श्रोत्याच्या डोळ्यासमोर तो वनारी अंजनीसुत हनुमान आणि पूर्ण रामायणच उभे राहते. अनेक देवतांच्या मांदियाळीत गणपती आणि हुनुमान यांचेच भक्त सर्वात जास्त असावेत. गणपती बुद्धी तर हनुमान बल प्रदान करणा-या देवता आहेत. तुलसीदासांचा हनुमान चालिसा आणि रामदास स्वामींचे मारुती स्तोत्र त्यामुळेच आजही म्हटले जातात. रामदास स्वामींनी तर बलोपासनेसाठी म्हणून अनेक ठिकाणी हनुमंताची मंदिरे सुद्धा स्थापन केली. तुलसीदास त्याचे वर्णन “ज्ञानगुणसागर” तर समर्थ रामदास “नेटका सडपातळू” असे करतात. या संतानी केलेले वर्णन दादांनी सुद्धा त्यांच्या लहानपणापासून ऐकले असावे म्हणूनच त्यांनाही या हनुमंताविषयी काव्य स्फुरले. “तळहातावर आला घेउनी पंचप्राण” , “धन्य तुझे रामराज्य धन्य तुझी सेवा...” अशा सुंदर ओळी असलेले हे गीत पुन्हा-पुन्हा ऐकावेसे वाटते व कितीही वेळा ऐकले तरी त्याचा गोडवा कमी होत नाही. याच गीतात हनुमंताला उद्देशून आणखी एक ओळ आहे. ती म्हणजे “आले किती गेले किती संपले भरारा तुझ्यापरी नावाचा रे अजुनी दरारा”. अगदी असेच दादांना सुद्धा लागू होते कित्येक नट आले आणि गेले परंतू दादा कोंडके या नावाचा दरारा आजही कायम आहे आणि राहणार.
गीत एका 👇
https://youtu.be/X0BFbnAXu-U

Article about God Ram and His temple issue in Ayodhya

रामाचा वनवास लवकरच संपावा      

     येत्या रविवारी म्हणजे 25  मार्च 2018 रोजी रामनवमी आहे. हजारो वर्षांपासून भारतीयांच्या हृदयात प्रथम स्थान मिळवलेला, त्यांच्या मनावर अधिराज्य गाजवणारा पुरुषांमधील उत्तम, मर्यादाशील असा राम भारतीयांच्या मनातच नव्हे तर जळी, स्थळी, काष्ठी, पाषाणी वसत आहे असे भारतीय मानतात. म्हणूनच त्याला “हे रोम रोममे बसनेवाले राम जगात के स्वामी” असे म्हणतात. या रामावरील प्रेमापोटी शबरीने त्याला एक एक बोर गोड आहे की नाही हे चाखून पाहिले, त्याला प्राप्त करून घेण्यासाठी लहानगा नारायण बोहल्यावरून पळून गेला आणि त्रयोदशाक्षरी मंत्र उच्चारीत समर्थ रामदास बनला. पत्नीच्या प्रेमात बुडालेला तुलसी तिच्यासाठी मोठ्या अजगराचा आधार घेऊन वरच्या मजल्यावर चढला. हे पाहून पत्नी म्हणाली “इतना प्रेम यादी रामसे करते तो राम प्रसन्न हो जाते” हे ऐकल्यावर तो रामावरील निस्सीम प्रेमापोटी “श्रीरामचरितमानस” रचयिता झाला. “अजगर करे ना चाकरी, पंछी करे ना काम, दास मलूका कह गये सबके दाता  राम” असे लिहून रामच सर्वांचे दाता आहेत सांगणारे दास मलूका. परंतू काहीही काम केले नाही तरी चालते , राम सर्वाना देतो असा या दोह्याचा उलट अर्थ मात्र कुणी घेऊ नये. “कस्तुरी कुंडल मे बसे , मृग

ढुंढे वनमाही , ज्यो घट घटमे राम है , दुनिया देखे नाही | “असे म्हणूनराम सर्वत्र आहे असे सांगणारा संत कबीर. अशा कितीतरी संतानी, कवींनी राम महात्म्य सांगितले आहे. शिवाजी महाराजांना सुद्धा आपले स्वराज्य रामराज्य असावे असे वाटे. अनेकांनी राम महात्म्य मानले आहे कारण राम व त्याचे चरित्रही तसेच आहे, सर्वाना आकर्षित करणारे. “रघुकुल रित सदा चली आई प्राण जाये पर वचन न जाये” या इक्ष्वाकू कुळाच्या रीतीनुसार पित्याने दिलेले वचन पाळण्यासाठी वनवासात जाणारा राम. कनिष्ट बंधूला राज्य देण्यास यत्किंचितही मागे पुढे न पाहणारा राम, रावण ज्ञानी होता हे लक्ष्मणास सांगून शत्रूच्या सुद्धा गुणांची वाखाणणी करणारा राम , “रामने हसकर सब सुख त्यागे ...” अशा सर्व सुखांचा त्याग करणारा राम म्हणूनच सर्वप्रिय आहे. वडीलानी दिलेले वचन पूर्ण करून अयोध्येत परत आलेल्या अशा रामाला 14 वर्ष नंतर त्याचे राज्य मिळाले मात्र कित्येक वर्षांपासून त्याला अजूनही त्याच्या हक्काचे मंदीर मात्र प्राप्त झाले नाही. त्याचे मंदीर अगदीच नव्हते असे नाही ते होते पुढे अनेक वर्षानी मूर्तीभंजक परकीय या देशात आले. येथील पुरातन वास्तू, शिल्पे, मंदिरे नष्ट करून स्वत:ची प्रार्थना मंदिरे उभे करू लागले. अयोध्या सुद्धा त्याला अपवाद नव्हती. रामाचे मंदीर जाऊन विवादास्पद अशी एक वास्तू तेथे उभारल्या गेली आणि रामाला पुनश्च वनवासात जावे लागले ते आजपावेतो. रामाला पुनश्च त्याच्या जन्मस्थानी आणण्यासाठी मध्यंतरी बरीच आंदोलने, यात्रा झाल्या परंतू अद्याप रामाला काही अयोध्येत सन्मानाने आणता आले नाही. देशासाठी विशेष योगदान     नसणा-या, आदर्श म्हणून काहीही मागे न ठेवणा-या नट- नट्यांची मंदिरे या देशात त्वरीत उभी राहतात. नट- नट्यांच्या या मंदिरांना त्वरीत जागा कशी मिळते? यासाठी नियमांची पूर्तता होते की नाही? हे कुणी पाहते की नाही ? रामाच्या मंदिरास रामाच्याच देशात इतका विलंब होत असेल तर ते या देशातील सर्वांनाच लज्जास्पद नव्हे का ? इंडोनेशिया व इतर काही देशात आजही राम मानल्या जातो, रामलीला सारखे सण साजरे होतात. आपल्या देशात मात्र परिस्थिती वेगळीच आहे. राम मंदिराबाबत विचार मंथन , राजनैतिक, न्यायिक उहापोह वर्षानुवर्षे सुरु आहे. युक्तीवाद होत आहे. हे किती काळ सुरु राहणार ? सामान्य राम भक्तांना मात्र रामाचा वनवास संपून त्याचे मंदीर उभे राहण्याची चातकासारखी प्रतीक्षा आहे.

Leady James Bond of India #RajaniPandit got bail from Thane Court

“रजनी”च्या जीवनात पहाटेचे किरण   

      रजनी पंडीत #RajaniPandit नांव तसे कमी ऐकिवात असलेले कारण व्यवसाय सुद्धा तसाच. रजनी पंडीत ह्या भारताच्या पहिल्या खाजगी गुप्तहेर. बहीर्जी नाईक या निष्ठावंत व अत्यंत चतुर,हुशार वेषांतरात निपूण असलेल्या शिवरायांच्या गुप्तहेराने  केलेल्या हेरगिरीमुळे शिवरायांना स्वराज्य निर्मितीत मोठी मदत त्या काळात झाली होती. आता अजित डोभाल यांनी सुद्धा त्याच कार्यामुळे नावलौकिक मिळवला. या गुप्तहेरीच्याच कार्यात गुंतलेल्या रजनी पंडीत यांना सुमारे दीड महिन्यापुर्वी “सीडीआर”(कॉल डीटेल्स रेकॉर्ड) अवैधरीत्या मिळवण्याच्या व ते विकण्याच्या आरोपाखाली मागील महिन्यात अटक झाली होती. ठाणे गुन्हे शाखा सीडीआर प्रकरणाचा तपास करीत असता त्यांनी काही आरोपींना अटक केली. त्यांची चौकशी करतांना अभिनेता नवाजउद्दीन सिद्दिकी व रजनी पंडीत यांचेही नांव आले. 32 वर्षांपासून खाजगी हेरगिरी करणा-या रजनी पंडीत यांना गजाआड जावे लागले.भारताची “लेडी जेम्स बॉंड म्हणून ओळखल्या जाणा-या रजनी पंडीत या माजी पोलीस अधिका-याच्या मुलीने सुमारे 75 हजार प्रकरणे सोडविली आहेत.त्यांचे वडील पोलीस अधिकारी असतांना महात्मा गांधी हत्या प्रकरणात त्यांनी गुप्तपणे चौकशी केल्याचे सांगितले जाते.कॉलेज जीवनांत रजनी यांनी एका मैत्रीणीला वाईट संगती पासून वाचवण्यासाठी तिच्यावर लक्ष ठेवून तिच्या घरच्यांना माहिती दिली असता मैत्रिणीच्या घरच्या मंडळींनी रजनी पंडीत यांना “तू काय हेर आहेस काय?” असे विचारले आणि मराठी साहित्याचा अभ्यास करणा-या रजनी यांना हेरगिरी करण्याची प्रेरणा व आवड निर्माण झाली व त्यांनी तेच “करीअर” केले.”रजनी पंडीत डीटेक्टीव्ह सर्व्हिसेस” या नावाने संस्था सुरु केली.काही कर्मचारी सुद्धा त्यांनी नियुक्त केले आहेत. दूरदर्शनने त्यांना “हिरकणी” पुरस्कार देऊन गौरवले सुद्धा आहे. परंतू अवैधरीत्या सीडीआर मिळवून ते मोठ्या किमतीस विकणे या आरोपाखाली त्यांना अटक झाली होती. त्यांच्या समवेत इतरही काही जणांना अटक झाली आहे. त्यांना अटक झाल्यावर देशभर विविध चर्चा सुरु झाल्या आणि त्यांचे नांव बरेच चर्चिले जाऊ लागले. त्यांच्या कार्यामुळे , त्यांच्या विविध प्रकरणे हुशारीने सोडविण्यामुळे त्यांना जेवढी प्रसिद्धी मिळाली नसेल ती त्यांना सीडीआर चा अवैध वापर व विक्री या आरोपामुळे व त्यामुळे झालेल्या अटकेमुळे मिळाली. वयाने साठीत असलेल्या रजनी पंडीत चाळीस दिवस कोठडीत होत्या. रजनी पंडीत यांनी मोठा नावलौकिक मिळवला अनेक महिलांना त्यांच्या या गुप्तहेरीच्या कार्यामुळे प्रेरणा मिळाली असेल परंतू या आरोपामुळे व त्यामुळे झालेल्या अटकेमुळे त्यांनी मिळवलेल्या नावलौकिकावर धूळ फेकल्या गेली आहे. चांगले कार्य करीत असतांना अनेक शत्रू सुद्धा तयार होतात त्यातल्या त्यात रजनी पंडीत यांचे क्षेत्र गुप्तहेरीचे त्यामुळे शत्रू तयार होण्याची दाट शक्यता. कदाचित त्यांना सीडीआर प्रकरणात अडकविल्या गेले असेल किंवा कदाचित हे मोहामुळे घडले असेल अशा विविध शक्यता आहेत. सत्य काय आहे आणि असत्य काय ? ते विशिष्ट वेळेत पुढे येणारच परंतू चाळीस दिवसानंतर त्यांना परवा 20 हजार रुपयाच्या जामिनावर सशर्त सोडण्यात आले. रजनी पंडीत आता त्यांना झालेल्या चाळीस दिवसाच्या कोठडीतील अनुभवावर एक पुस्तक लिहीणार आहे.त्यातूनही अनेक बाबी उजेडात येतीलच. ज्यांच्या नावाचा अर्थ संध्याकाळ असा होतो त्या रजनी पंडीत #RajaniPandit यांच्या जीवनात तूर्तास तरी पहाटेचे किरण लकाकले आहेत.

Article about demolishing statue of Lenin in Tripura and after that various attacks on statues of great persons

‘त्रिपुरा’सुर ऐसा कोपे     

     तारकासुराच्या तीन मुलांना मिळून ‘त्रिपुरासुर’ असे नांव पडले होते. त्यांच्या कठोर तपस्येमुळे त्यांना तीन किल्ले मिळाले होते जे ‘त्रिपुरा’ म्हणून ओळखले जात. पुढे या तिघांचा नायनाट देवांनी केला. अशी कथा पुराणात आहे. (कथा सत्य आहे की असत्य आहे वा दंतकथा आहे तो भाग सोडून देवू. कारण आजकाल अशा कथांची खिल्ली उडवली जाते. ‘केवळ त्रिपुरा’ या नामसाधर्म्यामुळे या कथेचा दाखला दिला.  हेच त्रिपुरा राज्य नुकत्याच झालेल्या निवडणुका व त्यानंतर पडलेला लेनीनचा पुतळा यामुळे त्रिपुरासारखे कोपले आहे. पुतळे हटवणे, त्यांची विटंबना करणे, पुतळे पाडणे अशा घटना भारतात वारंवार घडत असतात. थोर व्यक्तींनी केलेल्या असाधारण कार्यामुळे पुढील पिढी त्यांचे पुतळे उभारत असते. परंतू आता देशातील जनतेला विभाजित करून त्यांची मने दुभंगावीत या एकमेव हेतूने पुतळ्यांचे राजकारण सुरु झाले. भारतात हे नसते उठाठेव करण्याची सुरुवात कुठून झाली देव जाणे. महाराष्ट्रात मात्र दादोजी कोंडदेव यांचा पुतळा लाल महालातून हटविला गेला आणि त्यानंतर राम गणेश गडकरी यांचा पुतळा पाडण्यात आल्याची उदाहरणे ताजी आहेत. परवा रशियन क्रांतिकारक लेनीन याचा त्रिपुरातील पुतळा पाडण्यात आला. एक जमाव बुलडोजर घेऊन आला आणि त्यांनी लेनिनचा पुतळा पाडला. लेनीन याच्या विचारांचा प्रभाव जगावर पडला आहे. लेनीनचे पुतळे जगभरात विविध ठिकाणी आहेत. लेनिनचे नांव विविध देशांमधील कित्येक  रस्ते व चौकांना सुद्धा दिलेली आहेत.पुतळे पाडून काय साध्य होते किंवा करायचे असते हे सर्वसामान्यांना कळत नाही असे नाही. बरे या पुतळे पाडणा-यांना ना ‘डावे’ कळत असते ना ‘उजवे’ ना भांडवलशाही कळत असते , ना मार्क्सवाद. कळते ते फक्त वाद उपस्थित करणे. लेनीन रशियाचा होता. मग त्याचा पुतळा आपल्या देशात का ? असेही मुद्दे उपस्थित झाले. परंतू इंग्लंड अमेरिका येथेही आपल्या देशातील विचारवंतांचे, थोर नेत्यांचे पुतळे नाहीत का ? असे होऊ नये परंतू जर तिकडे त्यांच्या पुतळ्यांना पाडले किंवा विटंबना झाली तर तुम्ही काय करणार ? तुम्हाला लेनिनची विचारधारा मान्य नसेल तर त्याचा राग पुतळ्यावर का ? लेनीनचा पुतळा पाडला त्याचे पडसाद उमटायला सुरुवात झाली पेरीयार स्वामी व श्यामाप्रसाद मुखर्जी यांच्या पुतळ्यांना काळे फासण्यात आले. दादोजी कोंडदेव यांची पुण्यतिथी साजरी केली तर दोन तासात त्यांची प्रतिमा हटवली गेली. विचारांचा विरोध विचाराने का करता येत नाही ? कारण तेवढी अभ्यासू ,ज्ञानपिपासू वृत्ती नाही शिवाय राजकारण आहेच. भारतात पुतळे आणि प्रतिमा यांचे प्रस्त फार वाढत चालले आहे. चौका-चौकात प्रतिमा, पुतळे लावले जातात. त्यासाठी रीतसर परवानगी घेतली आते की नाही ते सुद्धा पाहणे आवश्यक आहे. मग विरोधी विचारांच्या समाजकंटकांच्या डोळ्यात खुपते , पोटात दुखते आणी नको ते घडते. त्रिपुरातील लेनिनचा पुतळा पाडल्यानंतर देशातील वातावरण ढवळून गेले. नीरव मोदिचा घोटाळा 11 हजार कोटी वरुन  29 हजार कोटीवर पोहोचला याकडे कुणाचे लक्षही गेले नाही. देशातील मुख्य मुद्दे दूर सारले जाऊन संसदेच्या , विधानसभेच्या सभागृहात विकासात्मक बाबींच्या चर्चा सोडून पुतळा पुतळे उभारणे ते कुणीतरी पाडणे, त्यांची कुणीतरी विटंबना करणे या बाबत वेळ घालविणा-या चर्चांची गु-हाळ घातली जातात, जनतेचा व देशाचा वेळ नाहक खर्ची घातला जातो. महापुरुषांची स्मारके,पुतळे ही निश्चितच प्रेरणादायी असतात परंतू आता सरकारने त्यांची सुरक्षा करणे व त्यांना क्षती पोहचविणा-यांवर कठोर कारवाई करणे सुरु केले पाहिजे,प्रसंगी नवीन कायदा त्याबत तयार करणे अपेक्षित आहे म्हणजे आज ‘त्रिपुरा’सुराप्रमाणे देश पुतळा प्रकरणावरून जसा कोपला आहे तसे होणार नाही.

Bollywood Actress Shridevi , her beauty and media coverage about her death

श्रीदेवीचा मृत्यू , चिरतरुण दिसण्याची लालसा आणि मिडीया     

     पहिली सुपरस्टार अभिनेत्री म्हणून ओळखल्या जाणारी श्रीदेवी हिचा 24 फेब्रुवारी रोजी दुबई येथे बाथटब मध्ये बुडून अपघाती मृत्यू झाला. वयाच्या 54 व्या वर्षी काळाने तिच्यावर घाला घातल्यामुळे सर्वांनाच हळहळ वाटली. श्रीदेवीचा मृत्यू चटका लावून जाण्याचे कारणही तसेच होते. वयाची 50 वर्षे तिने सिने क्षेत्रात घालवली होती आणि 80 चे दशक ते अगदी आता आताच्या ‘इंग्लिश विंग्लिश’ व ‘मॉम’ पर्यंत आपल्या अभिनयाने, खट्याळ हास्याने, नृत्य शैलीने रसिकांच्या मनावर एकछत्री अंमल केला. तिच्या मृत्यूची बातमी आल्यावर नाना प्रकारच्या चर्चा सुरु झाल्या. त्यातील एक मुख्य  मुद्दा म्हणजे श्रीदेवीने सुंदर दिसावे म्हणून अनेक शस्त्रक्रिया केल्याची चर्चा. त्यासाठी तिला अनेक उपचार व औषधे घ्यावी लागत असत व त्यामुळे तिला हृदयविकाराचा झटका आला. अशा चर्चा माध्यमांवर रंगवून ‘ग्राफिक्स’ च्या माध्यमातून दाखवल्या गेल्या.

चिरतरुण दिसण्याची लालसा कुणाला नसते? सर्वांनाच तसे वाटत असते, आवडत असते. त्यातल्या त्यात स्त्रीयांना अधिक. म्हणून ‘सेलिब्रेटी’ महिला स्वत:च्या शरीरास नाना प्रकारच्या यातना देत असतात किंवा त्यांच्या व्यवसायामुळे त्यांना तसे करावेच लागते. नेहमी चिरतरुण दिसण्याची लालसा हा प्रकार अनादी काळा पासून सुरु असल्याच्या कथा, दंतकथा आपण ऐकतच आलो आहोत. गोकुळातून दुध, दही, तूप हे पदार्थ मथुरेत  मोठ्या प्रमाणात जात असत कारण कंसाच्या राणीवशातील स्त्रीयांना म्हणे कुणी चिरतरुण राहण्यासाठी या दुग्धजन्य पदार्थांचे लेपन करण्याचे सांगितले होते. श्रीदेवीने तिच्या नाकावर प्लॅस्टिक सर्जरी केली होती आणि सुरकुत्या कमी करण्यासाठी सुद्धा अनेक उपचार केले होते. सेलिब्रेटींची त-हाच निराळी असते. मनाचे सौंदर्य, वय झाले तरी मनाने तरुण राहणे याप्रमाणे त्यांना आचरण करताच येत नाही का? रजनीकांत किंवा अक्षयकुमार सारखे मोजकेच आपली पांढरी दाढी आणि टक्कल घेऊन कॅमेरा आणि मिडीया समोर मोकळेपणाने वावरतात तर देव आनंद आपली छबी रसिकांसमोर चिरतरुणच राहावी म्हणून आपली अंतिम क्रिया विदेशात करण्याची अंतिम इच्छा ठेवतो. राजश्री ही नटी आता कशी दिसते हे तिच्या आप्त परिवारा व्यतिरिक्त कुणालाही माहीत नाही. 

यानंतर मुद्दा येतो तो आपल्या मिडीयाचा. श्रीदेवीचा मृत्यू बाबत माध्यमांनी मोठा उहापोह केला.सोशल मिडीयावर तर लगेच श्रीदेवीच्या मृत्यूच्या बातम्यांचे बिडंबन सुरु झाले.माध्यमांनी श्रीदेवी मृत्यूच्या बातमीला अवास्तव प्रसिद्धी दिली, अति विस्तृत असे ‘कव्हरेज’ दिले असेही मत अनेकांनी व्यक्त केले. टी.आर.पी. च्या नादातून हे सर्व होत असते. गेल्या तीन दिवसांत देशात कुठे काय घडले? राहुल गांधी कर्नाटकात काय करीत होते ? नरेंद्र मोदी देशात होते की बाहेर होते ? एका शेतक-याने त्याच्या मुलासह आत्महत्या केली. एका जवानाचा अपघाती मृत्यू झाल्यावर पाच दिवसाच्या बाळाला सोबत घेऊन सैन्यात नोकरी करणारी महिला अधिकारी पतीच्या अकाली निधनाला कशी सामोरी गेली अशा सर्व बातम्या बंद होत्या. श्रीदेवी निश्चितच गुणी अभिनेत्री होती, सुंदर होती, तिच्या निधनाने आपणा सर्वांनाच दु:ख झाले. मान्य आहे की ती अभिनय सम्राज्ञी होती परंतू अभिनया व्यतिरीक्त तिने देशासाठी काय योगदान दिले आहे, समाजातील गरजूंना कधी मदतीचा हात पुढे केला आहे का? आयकराचा भरणा नियमितपणे केला आहे की नाही? हे सर्व तिने केले असल्यास त्या सर्व बाबी सुद्धा माध्यमांनी जनतेसमोर आणायला नको का? माध्यमांनी तिच्या मृत्यूचे केलेल्या वर्णनासोबतच जर का तिने जर काही देशहिताचे तसेच समाजोपयोगी कार्य केले असेल ते शोधून जनतेला सांगितले असते तर ते अधिक प्रेरणादायी व जनमानसात श्रीदेवीचा आदर वाढवणारे झाले असते.